Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα κόµµα ευπροσάρµοστο. Χωρίς σπονδυλική στήλη. Χωρίς ισχυρό αξιακό φορτίο, χωρίς αναφορές, χωρίς αναστολές. Σήµερα, στην αυγή του 2018 τίποτα δεν θυµίζει τον αντιµνηµονιακό ΣΥΡΙΖΑ, τις υποσχέσεις του, την ορµή, την ευκολία των λόγων, τον εδαφικοποιηµένο ακτιβισµό του και την προγραµµατική του πρόταση. Η ηγετική οµάδα από το καλοκαίρι του 2015 – ίσως και νωρίτερα, προ δηµοψηφίσµατος – αντιλήφθηκε πως σχεδόν τίποτε από τα υλικά οικοδόµησης εκείνου του κράµατος αντιµνηµονιακής διαµαρτυρίας, µεταπολιτευτικής επαναφοράς και διάχυτης αντιµεταρρύθµισης δεν θα µπορούσε να φανεί χρήσιµο στην πορεία.
Αντιλήφθηκαν πως στον κόσµο των ενηλίκων και των κυβερνήσεων, µαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Σε κοινωνία όπου είναι πλειοψηφικό το φαινόµενο της παρατεταµένης ανηλικότητας, το να ανέλθεις στην εξουσία σε καιρό κρίσης, τάζοντας στους πάντες τα πάντα και εκµεταλλευόµενος τις τραγικές αποτυχίες των προηγούµενων, δεν φαντάζει τόσο δύσκολο. Βέβαια το κόστος αυτής της βίαιης αλλά ρηχής ωρίµανσης είναι τεράστιο. Ως εκ τούτου είναι δύσκολο να γίνει αντιληπτό στο µέσο Έλληνα και ψηφοφόρο στην πλήρη του έκταση. Ιδιαίτερα σε µία κοινωνία που είναι «µαλωµένη» µε τους αριθµούς, τους πίνακες, τα στοιχεία, τις προβλέψεις, τις προβολές και τη στατιστική, οποιαδήποτε προσπάθεια αποτίµησης ή σύγκρισης καταλήγει στο βολικά απλό «έλα µωρέ, όλοι ίδιοι ήταν» ή στο «και αυτοί περικόπτουν και οι άλλοι περιέκοψαν (µισθούς συντάξεις)» ή στο « τουλάχιστον αυτός διαπραγµατεύτηκε».
Η συνολική αποτίµηση του έξαλλου πρώτου εξαµήνου έχει γίνει από ειδήµονες περί της οικονοµίας αλλά η ζηµία είναι σίγουρη και βεβαιωµένη. Επιβάρυνση στο δηµόσιο χρέος, βαρύτατο πλήγµα στο τραπεζικό σύστηµα, επιπλέον υφεσιακά έτη, εικόνα αστάθειας και µετεωρισµού της χώρας κοκ. Από εκείνη όµως την περίοδο, όπως προείπαµε, δεν έχει αποµείνει τίποτε. Με περίσσια ευκολία ο πρωθυπουργός και η οµάδα του έκαναν στροφή 180 µοιρών και αποδέχθηκαν κάθε πιθανό ή απίθανο µέτρο που προτάθηκε στο τρίτο – αµιγώς δικό τους – µνηµόνιο. Από τον µαξιµαλισµό της περήφανης διαπραγµάτευσης στην απρόσκοπτη αποδοχή των πάντων χρειάστηκε πολύ µικρό χρονικό διάστηµα. Η µεταστροφή που έγινε διεθνώς γνωστή ως kolotoumpa και µνηµονεύεται ακόµη από διεθνή ΜΜΕ συµπύκνωσε όλα τα νοήµατα.
Είναι ωρίµανση ή κυνισµός;
Πολλοί χαιρέτισαν αυτή τη µεταστροφή ως µια κοµβική µεταστροφή και χαιρέτισαν και τον Αλέξη Τσίπρα ως έναν νέο ηλικιακά, ρεαλιστή, ευρωπαϊστή πρωθυπουργό που λογικεύεται και στέκεται στο ύψος των ευθυνών και των περιστάσεων. Φωνές και γραφίδες στο εξωτερικό αλλά και στο εσωτερικό προσπαθούν εναγωνίως να πείσουν το εκάστοτε ακροατήριο πως τα πράγµατα στην υπόθεση της Ελλάδας πάνε καλά – η χώρα βρίσκεται στο σωστό δρόµο. Για δικούς τους λόγους ο καθείς. Οι του εξωτερικού για να εδραιώσουν την πεποίθηση πως υπάρχει σταθεροποίηση και πως η χώρα µας περνά σε φάση κανονικότητας, αποκρύπτουν λάθη (τους), καθησυχάζουν κοινοβούλια και κοινή γνώµη άλλων χωρών και µεταθέτουν τα προβλήµατα στο µέλλον. Οι του εσωτερικού µπορεί να αµείβονται από το γκουβέρνο ποικιλοτρόπως ή να γνωρίζουν πως µόνον µε αυτή την κυβέρνηση βρίσκονται εντός παιγνίου. Το ερώτηµα όµως παραµένει. Είναι ωρίµανση ή κυνισµός αυτό που επιδεικνύει η ηγετική οµάδα του ΣΥΡΙΖΑ και το πρωθυπουργικό επιτελείο;
Είναι κυνισµός µεταµφιεσµένος σε ωρίµανση. Έχουν αποδεχθεί τα πάντα, ακόµη και µέτρα που καµία άλλη κυβέρνηση δεν θα αποδεχόταν καθώς βασίζονται σε µία άβουλη κοινοβουλευτική οµάδα που δεν δεσµεύεται από καµία υπόσχεση παρά από την θέληση για παραµονή στην εξουσία και στην κόπωση της κοινωνίας που µετά την διάψευση του αντιµνηµονιακού µύθου δεν έχει κουράγιο να επενδύσει καµία προσδοκία πουθενά, ούτε όµως να διαµαρτυρηθεί. Είναι κυνισµός διότι δεν πιστεύουν αυθεντικά σε κανένα µεταρρυθµιστικό πρόγραµµα. Το αποδέχονται εργαλειακά. Το έχουν ενσωµατώσει σε µία κοµµατική- εκλογική στρατηγική που πιθανολογεί έξοδο στις αγορές το καλοκαίρι του 2018, σχετική ευκολία διορισµών πασπαλισµένων µε εφάπαξ επιδόµατα.Είναι κυνισµός διότι γνωρίζουν πως αυτό που πράττουν δεν έχει στοιχεία διατηρησιµότητας παρά εξυπηρετεί το κοµµατικό αφήγηµα «έξοδος από την κρίση». Υπερφορολογούν τη µεσαία τάξη σε ανυπόφορο βαθµό, δηµιουργούν υπερπλεονάσµατα και ακολούθως τα διαµοιράζουν σε φτωχοποιηµένα στρώµατα εξαγοράζοντας τη στήριξή τους. Προσλήψεις, στο δηµόσιο, επιδόµατα, πόλωση και αµφιλεγόµενη έξοδος στις αγορές. Δίνουν µε λίγα λόγια ψάρι στον πεινασµένο αλλά δεν µαθαίνουν στον κόσµο να ψαρεύει. Η παραγωγή πλούτου, η ανάπτυξη, η µεγέθυνση είναι µια διαδικασία σύνθετη, µε πολύ συγκεκριµένους περιορισµούς αλλά και πάρα πολλές δυνατότητες, απαιτείται σχέδιο. Απαιτείται σωρεία αλλαγών σε κράτος και οικονοµία, µεταρρυθµίσεις. Απαιτείται εκσυγχρονισµός της διοίκησης, φορολογική σταθερότητα, λογική φορολογία, προσέλκυση επενδύσεων, τραπεζική δραστηριότητα και χρηµατοδότηση της οικονοµίας κλπ. Τη στιγµή που πρέπει να µειωθεί το κράτος, να γίνουν ιδιωτικοποιήσεις, να απελευθερωθούν δηµιουργικές δυνάµεις της αγοράς, να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλµατα, να λειτουργήσει ο ανταγωνισµός, απαιτείται ταυτόχρονα ισχυρή κρατική παρέµβαση σε νέα πεδία. Ρυθµιστικές αρχές, αναδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους, στόχευση, διοικητική µεταρρύθµιση κ.ο.κ. Δεν αρκεί να λέµε πως 1.000.000 πολίτες πρέπει να αλλάξουν επάγγελµα στρεφόµενοι σε διεθνώς εµπορεύσιµα προϊόντα και υπηρεσίες (ή σε άλλα που θα υποκαθιστούν τις εισαγωγές) αλλά να δούµε µε ποιο τρόπο µπορεί να υποβοηθηθεί αυτή η µετάβαση. Εδώ το κράτος έχει ρόλο. Φορολογία, κόστος ενέργειας, υποδοµές, διασφάλιση κανόνων ανταγωνισµού – αυτά είναι υποθέσεις του κράτους. Αναστροφή της ανεστραµµένης πυραµίδας είναι ο στόχος.Αν ασχολούνταν µε αυτά, θα λέγαµε πως ωρίµασε. Στόχος όµως δεν είναι µία αλλαγή σελίδας για τη χώρα και η µετάβαση σε µία κανονικότητα που θα συνδυάζεται µε επαναπροσδιορισµό της θέσης της χώρας στο διεθνή καταµερισµό εργασίας αλλά η επανεκλογή ή τουλάχιστον η διατήρηση του ΣΥΡΙΖΑ ως κόµµα εξουσίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου