Δευτέρα 22 Μαΐου 2017

Πίεση σε αυτούς που μπορούν - άρθρο για την εφημερίδα Θεσσαλονίκη της 22/5/2017


Η κόπωση, η οικονομική δυσπραγία, η χρονική επιμήκυνση και διάρκεια της κρίσης, η συνεχής πτωτική πορεία του βιοτικού μας επιπέδου αλλά κυρίως  η απομάγευση και η διάψευση του αντιμνημονίου έχουν επιφέρει ένα τρομακτικό μούδιασμα στην κοινωνία. Ό,τι και αν ψηφιστεί, ό,τι και αν επιβληθεί ή αποφασιστεί, όσο σκληρό, αντικοινωνικό και αντιλαϊκό και αν είναι, δεν οδηγεί σε κοινωνικές αντιδράσεις. Ψηφίζονται μέτρα πολλαπλάσια και σκληρότερα των αρχικών και δεν υπάρχει η παραμικρή κοινωνική πίεση, ούτε οργανωμένη κινητοποίηση και διαμαρτυρία. Σε αυτή την κατάσταση νηνεμίας συμβάλει το γεγονός πως τα κόμματα της αντιπολίτευσης δεν δρουν ακτιβιστικά, δεν κινητοποιούν κόσμο και δεν επιλέγουν ως πεδίο αντιπαράθεσης το πεζοδρόμιο. Ίσως μάλιστα να μην μπορούν.

Η πραγματικότητα αυτή, όσο παράδοξη και αν είναι, αποδεικνύει και αναδεικνύει τις πολύ συγκεκριμένες ευθύνες πολιτικών χώρων, κομμάτων και προσώπων κατά τη διάρκεια αυτού που συμβατικά ονομάζουμε και οριοθετούμε ως ελληνική κρίση. Διότι με δημοσιονομικά μέτρα υποπολλαπλάσια  το 2011 αλλά και το 2012 οι κοινωνικές αντιδράσεις ήταν αναντίστοιχα έντονες και πιεστικές, παράγοντας συγκεκριμένα πολιτικά αποτελέσματα. Η μεγάλη εικόνα δείχνει πως οι αντιμνημονιακές αντιπολιτεύσεις ( τόσο της ΝΔ αρχικά όσο κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ σε δεύτερο χρόνο) ευθύνονται σημαντικά για την αδυναμία της χώρας να υπερβεί την κρίση καθώς όχι μόνο δεν στήριξαν πολιτικά τις μεταρρυθμίσεις αλλά διαπαιδαγώγησαν τον κόσμο με απλοϊκά σχήματα και εύκολες λύσεις. Αυτό δεν αναιρεί και τις ευθύνες των κυβερνήσεων που έδειξαν μια κάποια σχετική απροθυμία και αναφυλαξία σε δομικές αλλαγές σε κράτος και οικονομία.
Σήμερα έχουμε μία διαφορετική πραγματικότητα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ δεν θέλει αλλά και δεν μπορεί να ανατάξει την οικονομία και τα υφεσιακά τρίμηνα ανακοινώνονται το ένα πίσω από το άλλο. Η κοινωνία δεν αντιδρά και οι εταίροι φαίνεται να έχουν αποδεχθεί ένα χλιαρό μέλλον για την Ελλάδα αφού δεν πιέζουν πλέον για αλλαγές αλλά μονον για επίτευξη δημοσιονομικών στόχων.
Συρρικνώνονται χρόνο με το χρόνο οι δυνάμεις εκείνες που δυνητικά θα μπορούσαν να στρίψουν το τιμόνι της χώρας κατά 180 μοίρες και να ηγηθούν της προσπάθειας ανάταξης. Ο άρρητος και έμμεσος στόχος των κυβερνώντων για μία κοινωνία χαμηλών προσδοκιών, επαίτη της κρατικής φιλευσπλαχνίας και άμεσα εξαρτώμενο από την πολιτική απόφαση του γκουβέρνου τείνει να επιτευχθεί. Μια κοινωνία συσσιτίων , κουπονιών λαϊκής, έκτακτων εφάπαξ επιδομάτων και τετράμηνων συμβάσεων στο ευρύτερο δημόσιο είναι σχεδόν πραγματικότητα. Απέχει παρασάγκας από μία σοσιαλδημοκρατική οργάνωση της κοινωνίας με ένα ισχυρό και στοχευμένο κράτος πρόνοιας και ένα αποδοτικό κράτος κοινωνικών υπηρεσιών. Απέχει από ένα φιλελεύθερο δίχτυ προστασίας που στοχεύει στην γρήγορη και αποτελεσματική οικονομική επανένταξη και άνοδο των αδυνάμων. Είναι μία λατινοαμερικάνικη λαϊκίστικη εκδοχή κοινωνικής πολιτικής που επεκτείνεται όμως και σε άλλους τομείς του κυβερνάν – σίγουρα όμως μακριά από τις ανάγκες μιας σύγχρονης ευρωπαϊκής οικονομίας και κοινωνίας με τις προκλήσεις μάλιστα της ελληνικής.

Σε ποιους λοιπόν πέφτει ο κλήρος της προσπάθειας ανάταξης της χώρας; Κοινωνικά στις δημιουργικές ομάδες της κοινωνίας, στους νέους που έμειναν, στους επιχειρηματίες που προσπαθούν, στους ελευθέρους επαγγελματίες που επιμένουν και βέβαια στον κόσμο της εργασίας που συναισθάνεται πλέον πως οι επιλογές βελτίωσης της ζωής του είναι συγκεκριμένες και περνάνε μέσα από αλλαγές.

Αρκούν αυτές οι δυνάμεις; Η απάντηση είναι όχι. Τα κόμματα που τις εκφράζουν ή θα μπορούσαν να τις εκφράσουν δεν ανταποκρίνονται. Χωρίς πολιτική και κομματική εκπροσώπηση δεν υπάρχει λύση. Η λύση προϋποθέτει ανάθεση και αυτοί που μπορούν να λάβουν την εντολή δεν ικανοποιούν.  Νέα Δημοκρατία, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Ποτάμι, Ώρα Αποφάσεων μέχρι στιγμής περνάνε κάτω από τον πήχη. Και αν και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προηγείται δημοσκοπικά δεν πείθει για την ικανότητα και την ποιότητα των στελεχών του, δεν πείθει για βούληση για αλλαγές παρά την ηγεσία του. Τα υπόλοιπα κόμματα της ίδιας σχεδόν πολιτικής οικογένειας πάσχουν. Αδυνατούν να συμπορευτούν οργανωτικά και να μετεξελιχθούν πολιτικά και προγραμματικά. Αδυνατούν να κατανοήσουν την ιστορική αναγκαιότητα ενός σοσιαλδημοκρατικού/ προοδευτικού πόλου που με αξιώσεις και αυτοπεποίθηση θα συμβάλει καθοριστικά στην ανόρθωση της χώρας. Οι άνθρωποί τους φαίνεται να αρκούνται σε ένα αυτοαναφορικό παιχνίδι  παντελώς αδιάφορο για την κοινωνία που εξασφαλίζει απλά μία κοινοβουλευτική έδρα.

Πίεση λοιπόν στα κόμματα που υπό προϋποθέσεις μπορούν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου