Δισεκατομμύρια άνδρα δείκνυσι (άρθρο στην Εφημερίδα Θεσσαλονίκη της 9/1/2017)

Έστω ότι η χώρα δύναται να βγει στις αγορές και να αντλήσει πόρους ύψους 10 δισεκατομμυρίων ευρώ στα τέλη Ιανουαρίου, όπως έκανε προ κρίσης. Έστω ότι τα επιτόκια δανεισμού είναι παρεμφερή με της Γερμανίας, όπως ήταν λίγα χρόνια προ κρίσης. Έστω ότι η βοήθεια των εταίρων –δανειστών δεν σταματά. Μας δανείζουν κανονικά, εφαρμόζουμε το μνημόνιο, αξιολογείται το πρόγραμμα ανά τακτά χρονικά διαστήματα αλλά παράλληλα η χώρα αντλεί 10 δισεκατομμύρια ευρώ από τις αγορές και μπορεί να τα αξιοποιήσει όπως αυτή θέλει. Δεν υπάγονται δηλαδή σε κάποια δέσμευση ή υποχρέωση, ούτε κατευθύνονται για την αποπληρωμή τοκοχρεολυσίων. Σε αυτή την υπόθεση εργασίας ποια νομίζετε ότι θα ήταν η τύχη αυτών των δισεκατομμυρίων; Προς τα πού θα κατευθύνονταν αυτοί οι πόροι;

Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό της χώρας πιστεύει στον ίδιο Θεό, το μεγάλο δαπανηρό κράτος. Έχει κοινές προσλαμβάνουσες, είναι εθισμένο στις δαπάνες, αγνοεί τις αναδιαρθρώσεις, σχεδιάζει πρόχειρα, ο ορίζοντάς του είναι χαμηλός, μέλημά του ο πολιτικός και κομματικός προσεταιρισμός επιμέρους ομάδων συμφερόντων, ομάδων πίεσης, συντεχνιών.

Επιστρέφουμε λοιπόν στην υπόθεση εργασίας όπου ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας έχει στη διάθεσή του πόρους ύψους 10 δισεκατομμυρίων ευρώ χωρίς περιορισμούς. Διαφωνεί κανείς πως θα προχωρούσε άμεσα σε προσλήψεις στον δημόσιο τομέα; Διαφωνεί κανείς πως θα εφεύρισκε μάλιστα παραλλήλους τρόπους - a la stage – και εκτός ΑΣΕΠ για να προσλάβει γρηγορότερα και αμεσότερα στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, σε υπηρεσίες, δήμους, σε κάτι ευφάνταστους οργανισμούς άνευ αντικειμένου που είναι μονίμως «υποστελεχωμένοι» θαρρείς και προσφέρουν κάποιο έργο; Αμφιβάλει κανείς ότι θα έδινε αυξήσεις σε συντάξεις άκριτα και σε δυνατόν περισσότερους; Αμφισβητεί κανείς ότι πακτωλός χρημάτων θα κατευθύνονταν προς φίλια ΜΜΕ, ιστοσελίδες, δημοσιογραφίσκους, κανάλια και εφημερίδες;

Και στο πεδίο των επενδύσεων αμφισβητεί κανείς πως θα επιλέγονταν και πάλι  η οδός των μεγάλων και ακριβών δημοσίων έργων στον τομέα των υποδομών; Πιστεύει κανείς πως δεν θα ιδρύονταν νέες γραμματείες, διευθύνσεις, επιτροπές αμειβόμενων μελών και διάφορες έμμισθες θέσεις συμβούλων και παρατρεχάμενων;

Εκτιμά κανείς πως θα προχωρούσε κάποια αναδιάρθρωση στην οικονομία, κάποια υποβοήθηση της στροφής σε διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα και υπηρεσίες ή θα ενισχύονταν η κατανάλωση εισαγόμενων προϊόντων με επίπτωση στο εμπορικό ισοζύγιο; Πιστεύει κανείς πως η δημόσια διοίκηση θα εκσυγχρονίζονταν ξεκινώντας με ορισμένους απαραίτητους λειτουργικούς εκσυγχρονισμούς και περνώντας σε πιο προωθημένες αναβαθμίσεις ή το δαιδαλώδες θα μεγεθύνονταν;

Το κοινωνικό κράτος, έχοντας πλέον κάποιους πόρους παραπάνω θα γινόταν αποδοτικότερο μέσω στόχευσης; Θα απεγκλώβιζε από τη φτώχεια ποσοστιαία περισσότερους; Θα βοηθούσε τους πραγματικά έχοντες ανάγκη, τους outsiders της Μεταπολίτευσης ή θα συνέχιζε στην πεπατημένη; Θα ενισχύονταν οι κοινωνικές υπηρεσίες ή θα δαπανιόνταν  πόροι επιδοματικά και άναρχα;

Πέραν του ΕΝΦΙΑ που ίσως καταργούνταν ( αν και θα ήταν μεγάλο μέρος των υποθετικών πόρων) πιστεύετε ότι θα μειώνονταν δραστικά η φορολογία και θα αναδιοργανώνονταν η φορολογική διοίκηση ή απλά θα επανέρχονταν ένα υψηλότερο αφορολόγητο όπως παλιά;

Τι πιστεύετε και πως απαντάτε στα ανωτέρω ερωτήματα;

Και αν απαντάτε όπως θα απαντούσε κάθε στοιχειωδώς ενημερωμένος πολίτης αυτής της χώρας, ποια πιστεύετε ότι είναι τα περιθώρια σωτηρίας της Ελλάδας – όπου σωτηρία δεν νοούμε την παρούσα στασιμότητα και τις μειωμένες προσδοκίες αλλά την επανάκαμψη σε καθεστώς ευρωπαϊκής κανονικότητας.

Η τραγωδία όμως που δεν βρίσκει εύκολα λύτρωση είναι πως λίγο πολύ με τον ίδιο τρόπο θα κινούνταν όλα τα ελληνικά κόμματα – μνημονιακά και αντιμνημονιακά, αριστερόστροφα και δεξιόστροφα, ευρωπαϊστικά ή ευρωσκεπτιστικά. Όχι στον ίδιο βαθμό βέβαια και ούτε με την ίδια ζέση αλλά αυτό δεν είναι αρκετό για την υπόθεση σωτηρίας της χώρας. Ο τρόπος που το πολιτικό προσωπικό αντιλαμβάνεται την πολιτική είναι παρεμφερής. Στον πυρήνα του είναι παρόμοιος. Ο χρόνιος εθισμός σε αλόγιστες δαπάνες, η ανυπαρξία αυθεντικών μεταρρυθμιστικών θυλάκων που θα μπόλιαζαν κόμματα και κοινωνία, η ογκώδης άγνοια και ο πελατειασμός, η ανυπαρξία «θεσμικών κομμάτων» με διαδικασίες και τριβή με την πραγματικότητα μας έχουν οδηγήσει σε αυτό το σημείο. Και το σημείο είναι απολύτως οριακό.