Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

Είναι ο Ρέντσι μοντέλο ηγεσίας για την ευρωπαϊκή κεντροαριστερά;


Αναδημοσίευση από το Νotepaper
Ο Ματέο Ρέντσι είναι ο 56ος πρωθυπουργός της Ιταλίας  από το Φεβρουάριο του 2014. Έχει εκλεγεί, επίσης, δήμαρχος της Φλωρεντίας το 2009 και Γραμματέας του Δημοκρατικού Κόμματος στις 15 Δεκεμβρίου του 2013. Γεννήθηκε στη Φλωρεντία το 1975 και σπούδασε εκεί Νομική. Τον Σεπτέμβριο του 2012 ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις επερχόμενες προκριματικές εκλογές για τη θέση του Γραμματέα του Δημοκρατικού Κόμματος. Στις εσωκομματικές εκλογές του Νοεμβρίου του 2012 κατέλαβε τη δεύτερη θέση πίσω από τον Πιέρ Λουίτζι Μπερσάνι. Μετά από πολύμηνες και μακρόσυρτες διεργασίες που κατέδειξαν αδυναμία σχηματισμού κυβέρνησης από τον Μπερσάνι και την ανάδειξη του ίδιου ως γραμματέα του Δημοκρατικού κόμματος έλαβε εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Τζόρτζιο Ναπολιτάνο στις 17 Φεβρουαρίου 2014, αντικαθιστώντας τον Λέτα στην πρωθυπουργία.
Il Rottamatore τον αποκαλούσαν παλαιότερα διότι ήταν αυτός που καλούσε σε υπέρβαση του παλαιού πολιτικού προσωπικού που θεωρούσε – και δικαίως – κατεστημένο στην ιταλική πολιτική ζωή. Αναξιοπιστία, διαφθορά, αστάθεια, σκάνδαλα είχαν κουράσει την ιταλική κοινωνία. Η ευρεία αποδοχή του αλλά κυρίως η άνοδός του στα υψηλότερα κομματικά και θεσμικά αξιώματα απέδειξε πως και η ηλικιακή ανανέωση είναι κρίσιμη παράμετρος στα πλαίσια μιας σημαντικής προσπάθειας ανανέωσης. Ο τρόπος με τον οποίο αντικατέστησε τον Ενρίκο Λέτα, ανώτερο στέλεχος του Δημοκρατικού Κόμματος, στην πρωθυπουργία δημιούργησε δυσαρέσκεια αλλά από την άλλη απέδειξε πως ο Ματέο Ρέντσι ήταν αποφασισμένος για το επόμενο και μεγάλο βήμα.
Χαρισματικός, σύγχρονος, με ομιλίες απλές, κατανοητές, για τους πολλούς, χωρίς ιδιαίτερα δύσκολες και περίτεχνες εκφράσεις σκοπίμως επιτηδευμένες ώστε να δημιουργούν απόσταση, δεν φοβήθηκε ποτέ να δηλώσει υπερβολικά φιλόδοξος. Πριν ακόμη αναλάβει την πρωθυπουργία δήλωνε πως έχει πίστη στην Πολιτική, ότι η Πολιτική μπορεί να γίνει αλλιώς και να φέρει διαφορετικά και καλύτερα αποτελέσματα.
Στην πρωθυπουργία προσπάθησε και υλοποίησε αρκετές και μεγάλες μεταρρυθμίσεις. Στάθηκε στο πλευρό της Ελλάδας μαζί με τη Γαλλία και προσπάθησε να στηρίξει τον Έλληνα πρωθυπουργό όταν αυτός απομονωνόταν στις Συνόδους Κορυφής. Άσκησε και ασκεί κριτική στη de facto ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την Άνγκελα Μέρκελ και προσπαθεί μέσω των τοποθετήσεών του να ανυψώσει το ηθικό της Ιταλίας επαναδιεκδικώντας μια ηγετική θέση στην Ένωση. «Άνγκελα, μην μας λέτε ότι δίνετε το αίμα σας για την Ευρωπαϊκή Ένωση» . Πρόσφατα προέκυψε διάσταση ανάμεσα σε Ρώμη και Βερολίνο για το θέμα της τραπεζικής ένωσης με την πρώτη να επιθυμεί άμεση και οριστική διευθέτηση ενώ το δεύτερο να προτιμά αργές διαδικασίες. Ο Ρέντσι ζήτησε εξηγήσεις από τη Μέρκελ, θυμίζοντας ότι η Ευρώπη, τα τελευταία χρόνια, έχασε θέσεις εργασίας και ανταγωνιστικότητα εν συγκρίσει με την Αμερική.
Από τα βέλη του δεν ξεφεύγει ούτε η Ευρωπαϊκή Επιστροπή. «Η Ιταλία είναι όλο και πιο ανοικτή και ελκυστική για τις διεθνείς επενδύσεις. Με μεγάλες, παγκόσμιες επιχειρήσεις που δεν εμφανίζονται μόνον περιστασιακά, όπως συνέβαινε στο παρελθόν, αλλά αποφάσισαν να ποντάρουν στην χώρα μας, να στοιχηματίσουν στο μέλλον της. Aς το πάρουν απόφαση, η Ιταλία επέστρεψε, πιο ισχυρή και φιλόδοξη. Τέλειωσε η εποχή που οι Βρυξέλλες έλεγχαν την Ιταλία με τηλεχειριστήριο».
Σε όλη τη φάση της ευρωπαϊκής κρίσης εμφανίζεται ως υπερασπιστής του ευρωπαϊκού οράματος – όχι της στεγνής, στενής και άκαμπτης γερμανικής version. «Η Ευρώπη δεν μπορεί να είναι μόνο ένα πακέτο κανόνων που πρέπει να τηρούμε, είναι είτε ένα μεγάλο ιδανικό είτε δεν υπάρχει καθόλου». Ως κεντροαριστερός προοδευτικός δημοκράτης ανησύχησε για την άνοδο της ακροδεξιάς και ιδιαίτερα της Λεπέν και τοποθετήθηκε. «Η Ευρώπη πρέπει να αλλάξει. Πιστεύω ότι ήρθε η στιγμή για τους ευρωπαϊκούς θεσμούς να κοιτάξουν την πραγματικότητα κατάματα: μόνο με τακτική, πεθαίνεις. Χωρίς ένα στρατηγικό σχέδιο, ιδίως για την οικονομία και την ανάπτυξη, οι λαϊκιστές, αργά ή γρήγορα, θα κερδίσουν και κάποιες εθνικές βουλευτικές εκλογές. «Αν η Ευρώπη δεν αλλάξει κατεύθυνση αμέσως, οι ευρωπαϊκοί θεσμοί κινδυνεύουν να γίνουν (με περισσότερη η λιγότερη επίγνωση) οι καλύτεροι σύμμαχοι της Μαρίν Λε Πεν και όσων προσπαθούν να την μιμηθούν». Διακριτή η στάση του και στο προσφυγικό όπου εμφανίζεται ως κληρονόμος της ανθρωπιστικής παράδοσης της ηπείρου.
Καταφέρνει να συνδυάσει, όχι εύκολα είναι η αλήθεια, την υλοποίηση μιας σημαντικής μεταρρυθμιστικής ατζέντας που κρατά την Ιταλία εντός στόχων και ταυτόχρονα όμως διατηρήσει μία προοδευτική ατζέντα, διακριτή τόσο από τις δυνάμεις του στα αριστερά όσο και από δεξιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου