Σε κάθε
ευκαιρία που δίνεται, γίνεται όλο και πιο εμφανής η ανεπάρκεια των δύο
κυρίαρχων πόλων του πολιτικού συστήματος. Γίνεται εμφανής η αδυναμία τους να
προχωρήσουν, να σχεδιάσουν, να προτείνουν και τέλος να υλοποιήσουν πολιτικές
που θα δώσουν λύσεις.
Στο
κοινοβούλιο οι συζητήσεις θυμίζουν στην καλύτερη των περιπτώσεων φοιτητικό
αμφιθέατρο. Η ένδεια των επιχειρημάτων, ο υφολογικός ξεπεσμός, οι αντεγκλήσεις
και οι προσωπικοί χαρακτηρισμοί επιστρατεύονται μάταια για να καλύψουν το
προφανές. Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν σχέδιο για τη χώρα.
Οι μεν προσπαθούν να εφαρμόσουν το πρόγραμμα
του μνημονίου με τραγικές καθυστερήσεις, λάθη και ηθελημένες παραλλαγές.
Παρακάμπτουν και αναβάλλουν ζωτικές μεταρρυθμίσεις, αποδέχονται ακόμη και
ανορθολογικές απαιτήσεις της τρόικα και η διαπραγμάτευση που δήθεν επιχειρούν
δεν αφορά στα μείζονα παρά είναι επικοινωνιακό τέχνασμα. Συμπληρωματικά αυτών
επιδεικνύουν έναν ακατανόητο συντηρητισμό που δεν συνάδει ούτε με το ευρωπαϊκό
προφίλ της χώρας ούτε με τη δεκαετία που διανύουμε. Εξοργιστική η ευαισθησία
τους για την αποτροπή υιοθέτησης του συμφώνου συμβίωσης, η προσπάθεια εξαίρεσης
της Εκκλησίας από οικονομικούς ελέγχους, η αβελτηρία στο ζήτημα της ιθαγένειας,
οι ενστάσεις για την ανέγερση τζαμιού. Και πέραν αυτών, περιπτώσεις όπως η
προσπάθεια υποβάθμισης της «Διαύγειας» ( που ευτυχώς ακυρώθηκε) και οι
συζητήσεις για μερική ανατροπή του «Καλλικράτη» φανερώνουν παρωχημένες
αντιλήψεις και εμμονή σε παλαιά σχήματα.
Οι δε
αρνούνται να λάβουν ξεκάθαρη θέση ακόμη και στα μείζονα, επενδύουν στην όξυνση,
μεταφέρουν την αντιπαράθεση σε σκάνδαλα ( υπαρκτά ή μη) και το βασικότερο όλων
– αρνούνται να αποδεχθούν ορισμένες βασικές μεταρρυθμίσεις που γνωρίζουν και
ίδιοι πως είναι απαραίτητες. Καμία σοβαρή δέσμευση, κανένα επεξεργασμένο
σχέδιο, άκρατος βολονταρισμός θαρρείς και το πλαίσιο της χώρας δεν είναι
ανελαστικό ή έστω με αυξημένους περιορισμούς. Υποσχέσεις, διακηρύξεις,
κρατισμός, αντιμεταρρυθμισμός και πολιτική ένταση στη φαρέτρα της αντιπολίτευσης
χωρίς βάθος. Ακόμα και μια πιθανή νίκη και κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες
εθνικές εκλογές – εξαιρετικά πιθανό ενδεχόμενο- θα έρθει αντιμέτωπη με αυτό που
τώρα σιγοντάρει και ταυτόχρονα με όσα σήμερα παραβλέπει.
Η κατάρρευση
της χώρας έχει συγκεκριμένα αίτια και ο χρόνος που πέρασε είναι αρκετός ώστε
σχεδόν οι πάντες – και σίγουρα οι μετέχοντες στο πολιτικό σύστημα- να έχουν μία
σαφή εικόνα αλλά και ένα πρόπλασμα σχεδίου για την ανάταξη και την
ανασυγκρότηση. Είναι ανεπίτρεπτο οι δύο κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις να
συμπεριφέρονται, να ενεργούν και να πολιτεύονται αγνοώντας τα συμπεράσματα,
αγνοώντας τις συνθήκες και επαναλαμβάνοντας μοτίβα και πρακτικές που συνδέονται
ευθέως με την κατάρρευση.
Ένα δεδομένο –
δυο κίνδυνοι – και μία προϋπόθεση για την επιτυχία.
Είναι δεδομένο πως στο σημείο που βρίσκεται
σήμερα η χώρα δεν μπορεί στηριζόμενη σε ίδιες δυνάμεις να βγει από την κρίση.
Ακόμη και αν πράξει σωστά και ενεργήσει γρήγορα η παρέμβαση από πλευράς της ευρωζώνης που θα
μειώνει τις επιβαρύνσεις του χρέους είναι όρος εκ των ων ουκ άνευ. Κίνδυνος
πρώτος, το πέρασμα σε ασθενείς ρυθμούς ανάπτυξης και επίτευξη οριακά επιτυχών
αποτελεσμάτων παγιώνει τεράστιες ανισότητες, δίνει ανάσες ζωής στο σύστημα –
πλέγμα εξουσίας - επιτρέποντάς του να συνεχίσει χωρίς υλοποίηση μεγάλων αλλαγών
και εγκλωβίζει μεγάλες μάζες του πληθυσμού σε μακροχρόνια φτώχεια. Κίνδυνος
δεύτερος, ανικανότητα της Ελλάδας να υλοποιήσει ένα ελάχιστο αλλαγών ώστε να
πείσει σε πρώτο χρόνο εταίρους και δανειστές και σε δεύτερο χρόνο τις αγορές
πως μπορεί να ανακάμψει και να επαναδιεκδικήσει την ισότιμη θέση της στον
ευρωπαϊκό χώρο. Παγίωση της ελληνικής εξαίρεσης και οριστική κατάταξη της χώρας
στα «αποτυχημένα κράτη». Προϋπόθεση επιτυχίας, η κινητοποίηση διάσπαρτων
πολιτικών και κοινωνικών προοδευτικών δυνάμεων – συγκρότηση ενός τρίτου
προοδευτικού πόλου που ιδρυτικά θα στοχεύσει στη διατήρηση του προνομιακού
δεσμού της χώρας με τη Δύση και την ΕΕ με όρους όμως ισοτιμίας, με παρεμφερή
οργάνωση της κοινωνίας, με θεσμική και παραγωγική ανασυγκρότηση και βέβαια
δημοσιονομική σύνεση και ταυτόχρονα δίκαιος επιμερισμός βαρών κατά την διάρκεια
της προσπάθειας, δίκαια αναδιανομή ωφελειών κατά τη φάση της ανασυγκρότησης.
Μόνος δρόμος αυτός των μεγάλων αλλαγών σε κράτος και οικονομία. Αγώνας για
αλλαγή συσχετισμών σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου