Κυριακή 1 Σεπτεμβρίου 2013

Όχι άλλο ένα κείμενο για την κεντροαριστερά (άρθρο μου για την Μακεδονία της 1/9/2013)

Αναμφίβολα η συζήτηση για την κεντροαριστερά έχει ενδιαφέρον. Τοποθετούνται πολλοί και αξιόλογοι. Προτείνουν, προβληματίζονται, αναθεωρούν, αμφισβητούν παγιωμένες αντιλήψεις του χώρου και εμπλουτίζουν το δημόσιο διάλογο με οπτικές λιγότερο διαδεδομένες αλλά ταυτόχρονα ενδιαφέρουσες και γόνιμες. Παρά όμως την θετική αρχική εικόνα ελλοχεύουν ορισμένοι κίνδυνοι.

Πρώτος κίνδυνος ο πληθωριστικός λόγος. Χωρίς να διεκδικώ εξαίρεση, μιας και εγώ καταπιάνομαι με το θέμα, πιστεύω πως από ένα σημείο και μετά η συζήτηση για το μέλλον της κεντροαριστεράς δεν είναι προωθητική αλλά εμπόδιο καθώς οι άνθρωποί της τοποθετούνται περισσότερο παρά δρουν. Στοχεύουν σε ένα καλό αναλυτικό κείμενο- τοποθέτηση παρά στην εύρεση κοινού τόπου με τον διπλανό που αυτοπροσδιορίζεται κεντροαριστερός. Αν περιμένουμε να συμφωνήσουμε όλοι σε όλα τότε το εγχείρημα είναι καταδικασμένο.

Δεύτερος κίνδυνος είναι η συζήτηση, ο λόγος και ο διάλογος να αποκτήσουν χαρακτηριστικά αυτοαναφορικότητας και να αποκοπούν από την συγκυρία. Συγκυρία που είναι δύσκολη για τον πολίτη και απαιτητική για τη χώρα. Θα ήταν εντελώς διαφορετικά τα πράγματα αν η συζήτηση για το μέλλον του χώρου διεξάγονταν σε συνθήκες κανονικότητας, αλλά η πραγματικότητα είναι αμείλικτη. Οποιαδήποτε συζήτηση και ενέργεια για την κεντροαριστερά πρέπει να απαντά σε δύο επίπεδα. Τι πρέπει να κάνουμε για να βγούμε από την κρίση και τι θα κάνουμε αφού βγούμε; Διαχείριση κρίσης αλλά και μεταμνημονιακή Ελλάδα στην ατζέντα. Βαρύ φορτίο.

Τρίτος κίνδυνος είναι ένας λανθάνων ελιτισμός σε συνδυασμό με έναν ιδιότυπο ηλικιακό διαχωρισμό. Συζητούν και δρουν  για την κεντροαριστερά, ακόμη και σε ανταγωνιστικά σχέδια, άνθρωποι καθόλα αξιόλογοι. Όμως το προφίλ των ανθρώπων αυτών είναι συγκεκριμένο και εμένα με προβληματίζει. Καθηγητές πανεπιστημίων κυρίως, ενταγμένοι στο πολιτικό σύστημα της προηγούμενης φάσης (δεν είναι κατακριτέο), τεχνοκράτες διαφόρων τομέων, κομματικοί με πορεία στις αποσκευές τους και το βασικότερο όλων άνθρωποι μιας συγκεκριμένης ηλικίας και γενιάς. Η παρατήρηση αυτή δεν συνιστά ηλικιακό ρατσισμό αλλά ειλικρινή αγωνία. Μπορούν άνθρωποι με συγκεκριμένες προσλαμβάνουσες, με συγκεκριμένες αντιλήψεις, ενταγμένοι αρμονικά στο σχήμα του εσωστρεφούς κορπορατισμού και μάλιστα σε προνομιακές θέσεις να γίνουν εμβρυουλκός των εξελίξεων; Μπορούν με τον λόγο τους και με το σχέδιό τους να πείσουν και να γοητεύσουν τον σημερινό εικοσάχρονο; Μπορούν να κινητοποιήσουν τις νέες παραγωγικές ηλικίες όταν αυτές καλώς ή κακώς τους θεωρούν συνυπεύθυνους της σημερινής κατάστασης; Μπορούν άραγε οι της κεντροαριστεράς να κατανοήσουν το αίτημα για ριζοσπαστικές αλλαγές που υπάρχει στην κοινωνία ή είναι πλέον αμιγώς συστημικοί; Η νέα κεντροαριστερά θα προκύψει μόνο σε εστιατόρια, ξενοδοχεία και συζητήσεις μεταξύ τυρού και αχλαδίου ή και στις καφετέριες και τα στέκια των νέων; Τι σόι κεντροαριστερά θα είναι αυτή που δεν θα ακούει ισότιμα τις γενιές;

Η κεντροαριστερά που θα ήθελα είναι μια νεανική κεντροαριστερά, που μπορεί να ενσωματώσει αιτήματα ακόμη και αν είναι ανώριμα. Κεντροαριστερά που δεν θα τα φοβάται αυτά τα αιτήματα. Που δεν βλέπει σε αυτά στοιχεία αποσταθεροποίησης. Που αντιλαμβάνεται πως αν δεν ανατραπεί το γκρίζο ηλικιακό status quo δεν πάμε πουθενά. Κεντροαριστερά που θα μπορεί να μιλήσει λαϊκά για τους πολλούς και ας χάσει πόντους από την αρτιότητα του σχεδίου της για τη χώρα – αν υποθέσουμε ότι υπάρχει τέτοιο.


Το επόμενο διάστημα θα είναι κρίσιμο. Το δίλλημα Σαμαράς ή Τσίπρας είναι μια καλή αρχή για να καταλάβουν όλοι πως κάτι πρέπει να γίνει. Αναμένουμε με αγωνία τις πρωτοβουλίες.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου