Η εβδομάδα αυτή ήταν αφιερωμένη στο Νίκο Γκάλη. Δεν ξέρω για εσάς αλλά εδώ στη Θεσσαλονίκη ήταν το γεγονός των ημερών. Λίγο πολύ όλες οι παρέες αφιέρωσαν κάποια λεπτά των συζητήσεών τους σε αυτό που θα ακολουθούσε. Ευκαιρία όλοι θέλαμε να γυρίσουμε τα ρολόγια πίσω και να πει ο καθένας τις δικές του ιστορίες - ακόμη και εμείς που τότε ήμαστε πολύ μικροί. Άλλωστε όλοι κάτι έχουν να θυμούνται - ακόμη και τα βρέφη.
Γράφτηκαν πάρα πολλά. Το διαδίκτυο προσφέρει τη δυνατότητα να ακουστούν τόσες και τόσες απόψεις, να γνωστοποιηθούν πτυχές άγνωστες, λεπτομέρειες ασήμαντες εκ πρώτης αλλά σημαντικές σαν ψηφίδες όλου αυτού του μύθου. Οφείλω να ομολογήσω πως είναι από τις λίγες φορές που αυτός ο πληθωριστικός γραπτός λόγος του διαδικτύου δεν με κούρασε. Ήθελα να ρουφήξω κάθε αφιέρωμα, να δω κάθε βίντεο στο youtube, να ζήσω και εγώ κάτι από εκείνη τη μαγική δεκαετία όπου όλοι ήταν θεατές σε ένα έργο που δεν είχε ξαναπαιχτεί στη χώρα.
Με αυτά και με αυτά στο νου, είχα ζητήσει εγκαίρως ένα εισιτήριο για τη μαγική βραδιά από τους φίλους μου, που οι περισσότεροι είναι Αρειανοί. Οι πρώτες συζητήσεις έγιναν μήνες πριν, με το που ανακοινώθηκε η διεξαγωγή της εκδήλωσης. Ο φίλος και κουμπάρος μου, φρόντισε να με προμηθεύσει με το μαγικό χαρτάκι, καθώς είναι ο άνθρωπος που έχει την υπομονή αλλά και την τεχνογνωσία να αγοράζει εισιτήρια ( Τάσο ευχαριστώ) και για μας τους υπόλοιπους.
Να μην σας ζαλίζω με περιγραφές και συναισθήματα όταν φτάσαμε στο Παλέ ντε Σπορ, καθώς είμαι φίλαθλος του Παναθηναϊκού και αν πω κάτι ίσως φανεί υπερβολικό. Θα πω μόνο μια φράση που είμαι σίγουρος πως πολλοί στην ηλικία μου την είχαν πει. Στην ερώτηση " τι ομάδα είσαι;" απαντούσαμε με περισσή φυσικότητα " Παναθηναϊκός στο ποδόσφαιρο και Άρης στο μπάσκετ'' . Ο ερωτών ( συνήθως μεγαλύτερος ηλικιακά) με συγκατάβαση ξαναρωτούσε '' Άρης ή Γκάλης στο μπάσκετ;'' ..... Μάλλον Γκάλης θα έλεγα εγώ σήμερα αλλά και πάλι όχι με βεβαιότητα μιας και στα τραγούδια εκείνων των χρόνων υπήρχε '' .... ο Γιαννάκης και τ' άλλα παιδιά''.
Στον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου είδα φίλους, είδα τον ξάδερφό μου που ταξίδεψε περίπου 150 χιλιόμετρα, είδα πολλά πιτσιρίκια με αναμνηστικό μπλουζάκι "the gangster", είδα πολλούς 45άρηδες που πέτυχαν τα ντουζένια του Γκάλη πάνω στα δικά ντους ντουζένια, είδα και πολλές οικογένειες. Μια εικόνα βγαλμένη από το παρελθόν ή έτσι φάνηκε στα μάτια μου. Δεν σας κρύβω ότι αναλογιζόμενος σφαιρικά όλο το φαινόμενο '' μπάσκετ - Αρης - Γκάλης - Θεσσαλονίκη- Ελλάδα'' , συγκινήθηκα λίγο... Μοιραία το μυαλό σκέφτεται, σχεδόν το φωνάζει μια φωνή μέσα σου '' αχ τι ωραία να μπορούσε να ξανασυμβεί κάτι παρόμοιο, εδώ, τώρα, του χρόνου, έστω σε τρία χρόνια.''
Μέσα στο γήπεδο τα όσα συνέβησαν, όσοι διαβάζετε αυτές τις γραμμές, σίγουρα τα έχετε πληροφορηθεί, τα έχετε διαβάσει και τα έχετε δει. Δυο- τρία πραγματάκια από εμένα επιπροσθέτως.
1ο) Δυστυχώς το πάνδημο αίτημα του κοινού να δει το Νίκο Γκάλη με σορτσάκι και φανέλα κίτρινη με το νούμερο 6 στην πλάτη να κάνει έστω και ένα σουτάκι δεν ικανοποιήθηκε. Παρά το σύνθημα '' ΚΑΝΕ ΕΝΑ ΣΟΥΤ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΤΗΣ ΠΟΥΤΑΝΑΣ'' αυτός ανρήθηκε. Είχε τους δικούς του λόγους. Στη σκέψη όμως ότι υπήρχε έστω μια πιθανότητα να μας το φυλάνε για εκπληξη αυτό οι διοργανωτές υπήρξε αναβρασμός στο γήπεδο.
2ο) Τη στιγμή που Γκάλης και Γιαννάκης με βουρκωμένα μάτια αγκαλιάστηκαν ομολογώ πως συγκινήθηκα και εγώ. Δεν ξέρω γιατί. Δεν υπάρχει λογική εξήγηση - αλλά και δεν την αναζητώ. Παραθέτω απλά αυτό που ένιωσα. Σαν να ήταν 2 δικοί μου άνθρωποι, σαν να τους ήξερα προσωπικά χρόνια και μοιραζόμουν και εγώ απο την κερκίδα την δική τους συγκίνηση, σαν μια δική μου αναγνώριση για αυτά που μας προσέφερε αυτό το δίδυμο.
3ο) Παραδέχτηκα τον Μπάνε Πρέλεβιτς που παραβρέθηκε σε αυτήν την εκδήλωση. Τον Μπάνε που 3/4 φορές έχανε στον πόντο από τον Άρη του Γκάλη, που αντάλλαξε δεξί κροσέ, που καθυβρίζονταν συστηματικά από τον κόσμο του Άρη. Κι όμως ήταν εκεί και καταχειροκροτήθηκε από τα 88/100 του γηπέδου. Δεν κακολογώ και αυτούς που τον αποδοκίμασαν με το γνωστό '' άστα να πάνε Μπάνε'' . Και αυτοί είπαν αυτό που ένιωθαν. Όλα ωραία και καλά. Απλά ρε παιδί μου η παρουσία του εκεί ήταν κιμπαριλίκι και όσο να 'ναι μετράει.
Ξαναδιαβάζω όσα έγραψα ως εδώ. Δεν ξέρω, δεν μου αρέσουν. Δεν αποτυπώνουν τα συναισθήματα ούτε τις σκέψεις μου, ούτε επακριβώς όλα όσα θα ήθελα να μοιραστώ μέσω του blog. Τα περισσότερα τα ξέχασα διότι προσπάθησα να τα εκλογικεύσω και να τα εντάξω σε ένα πλαίσιο ώστε να μπορέσω να τα αποτυπώσω μια από τις επόμενες μέρες, με αποτέλεσμα να χαθεί κάπως η μαγεία. Τέλος πάντων συνεχίζω την προσπάθεια...
Τι ήταν ο Γκάλης; Θα πω την δική άποψη η οποία ας αθροιστεί με των υπολοίπων καθώς είναι συμπληρωματική. Για μένα ο Γκάλης ήταν ο άνθρωπος που μας απέδειξε ότι εμείς οι Έλληνες μπορούμε. Μας απέδειξε ότι μπορούμε να ξεφύγουμε από μιζέριες. Ότι μπορούμε να είμαστε οι νικητές και όχι οι μονίμως ηττημένοι. Ότι μπορούμε να κοιτάξουμε στα μάτια τους καλύτερους και όχι να πέσουμε ηρωικά αλλά να τους κερδίσουμε. Ο Γκάλης έβγαλε έναν ολόκληρο λαό από την μιζέρια της φτωχής πλην εντίμου Ελλάδας. Όχι ρε! Δεν θέλω να είμαι πτωχός. Θέλω να κερδίσω - θέλω να κερδίζω. Δεν μου αρκεί η συμμετοχή - ούτε η χαρά του παιχνιδιού. Θέλω να πανηγυρίσω με τρέλα γιατί η ομάδα μου έχει τον καλύτερο και είναι η καλύτερη.
Έσπασε ο Γκάλης την τάση αυτοθυματοποίησης του ελληνικού λαού. Λίγο εκείνη η ξέφρενη δεκαετία του ΠΑ.ΣΟ.Κ και η μερική απελευθέρωση από την υλιστική ανάγκη, λίγο το αίσθημα απελευθέρωσης και εκσυγχρονισμού, λίγο η υποχώρηση της πρώιμης μεταπολίτευσης και η στροφή στον καταναλωτισμό και στην ατομικότητα και το γλυκό ήρθε και έδεσε.
Και ας μην έχουμε ενοχές για αυτά. Ναι ήταν ο Γκάλης που όλη η Ελλάδα έμαθε μπάσκετ. Ναι ήταν ο Γκάλης που προκάλεσε αυτή την έκρηξη ταλέντων και μεγάλων παικτών. Ναι είναι ο Γκάλης που μας προέκυψε Διαμαντίδης. Ναι είναι ο Γκάλης που μας έφτιαξε συνολικά στον αθλητισμό. Προ του Γκάλη μόνο φιλικές συμμετοχές και την δεύτερη μέρα πίσω στο αεροδρόμιο του Ελληνικού και στα ξερά γήπεδα...
Ο Γκάλης λοιπόν απέδειξε ότι μπορούμε. Μπορούμε με δουλειά. Με σκληρή δουλειά. Με προπόνηση. Με συγκέντρωση. Επίσης απέδειξε πως στα μπουζούκια πας μετά την επιτυχία - όχι πριν. Γενικά απόμακρος φαίνεται - πάντα έτσι μου φαινόταν. Από την άλλη όμως όλοι οι μεγάλοι έχουν μια παραξενιά. Αν δεν είχαν θα ήταν σαν και εμάς τους κοινούς θνητούς. Αλλά εδώ έχουμε να κάνουμε με θεό. Τι θεό.... Ημίθεο
Μια κοινωνία που διψούσε. Μια κοινωνία που τα ήθελε όλα εδώ και τώρα και ο Νίκος Γκάλης της τα έδωσε. Μετά τον Γκάλη βγήκαν πολλοί μεγάλοι αθλητές. Αν με ρωτήσει κανείς ειδικά για το μπάσκετ, θα σημείωνα τον Δημήτρη Διαμαντίδη. Άλλοι θα συμφωνήσουν πως πρόκειται για πιο ολοκληρωμένο παίκτη, με περισσότερες διακρίσεις και μάλιστα σε εποχή όπου οι άμυνες δεν είναι οπτική ενασχόληση, αλλά σκληρές. Από την άλλη όμως σκέφτομαι πως ο πρώτος πάντα χαράσσεται στη μνήμη. Ο πρώτος, το αίτιο, η αφορμή για όλα όσα ακολούθησαν.
O Άρης τον τίμησε όπως του έπρεπε, έστω με μεγάλη καθυστέρηση. Ήμουν και εγώ εκεί γιατί έστω και στην τελευταία φορά του σε παρκέ, έστω και με κουστούμι ήθελα να φωνάξω και εγώ '' Τι την έκανε την μπάλα ο θεός'' και να κλέψω λίγη από την αίγλη του Παλέ ντε Σπορ. Ενός γηπέδου που για μία δεκαετία ήταν η καρδιά του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Λίγη από εκείνη τη χρυσόσκονη που πριν από 25 χρόνια γέμιζε ολόκληρη της Ελλάδα αλλά σίγουρα και την πόλη μου.
( για μουσικό χαλί θα έβαζα το eye of the tiger και καπάκι το final countdown αλλά ξέχασα πως γίνεται η ενσωμάτωση στo blog από το youtube)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου