Τετάρτη 29 Αυγούστου 2012

Το δομικό πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ


Αν και αυτή τη στιγμή τα βλέμματα όλων μας είναι στραμμένα στην κυβέρνηση συνεργασίας, στα κόμματα που την στηρίζουν και στις ευρωπαϊκές εξελίξεις, αξίζει να εξετάσουμε και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης υπό τη νέα του αυτή θέση στο πολιτικό και κομματικό σκηνικό. Η εκτόξευση του ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ από ποσοστά της τάξης του 4% στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης με ποσοστά κοντά στο 30% αποτελεί ένα ενδιαφέρον θέμα για ανάλυση. Ιδιαίτερα δε όταν υπάρχει η προοπτική κατάληψης της εξουσίας ή η προεξόφληση αυτού του γεγονότος από σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος.

Αν δούμε τα στοιχεία που προκύπτουν ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις στηρίχθηκε από ένα ευρύ φάσμα κοινωνικών τάξεων, επαγγελματικών κατηγοριών, ηλικιακών κατηγοριών. Στις ηλικίες από 18- 50 ετών ήρθε πρώτο κόμμα. Σε υπαλλήλους του ιδιωτικού αλλά και του δημοσίου τομέα επίσης.

Αυτή η πρόχειρη καταγραφή δημιουργεί όμως μια σειρά ζητημάτων που πρέπει να εξεταστούν. Αυτό το επίτευγμά του βασίστηκε εν πολλοίς στην αγανάκτηση του κόσμου από την οικονομική πολιτική, στην ανικανότητα των κομμάτων που κυβέρνησαν μέχρι τότε να πείσουν και να εφαρμόσουν ένα στοιχειώδες σχέδιο εξόδου από την κρίση και στην αδυναμία άλλων μικρότερων κομμάτων να αποκτήσουν μαζικά χαρακτηριστικά, να πείσουν για το δικό τους πολιτικό σχέδιο. Κόμματα που τελικά ή έμειναν εκτός κοινοβουλίου ή καταγράφονται ως δύναμη διαμαρτυρίας.

Σήμερα όμως είναι αυτοί αρκετοί λόγοι για να οδηγήσουν το κόμμα στην εξουσία; Ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ με την πολιτική του συνεχίζει να ενεργεί προεκλογικά. Είναι με όλους. Είναι με τους πολλούς έναντι των (τάχα λίγων. Είναι με τους αδικημένους(;) έναντι των ευνοημένων. Είναι και με το κράτος αλλά και με τη νέα γενιά που καλείται να εργαστεί και να αμειφθεί με λίγα για τα δεδομένα του ελληνικού βιοτικού επιπέδου χρήματα. Είναι με την Ευρωπαϊκή Ένωση αλλά εξετάζει και άλλα σενάρια. Γενικά εμφανίζει μια πολυσυλλεκτικότητα που όμως δεν συνάδει με τα δεδομένα της στιγμής.

Το πεπερασμένο των οικονομικών δυνατοτήτων του κράτους, η απίσχναση δηλαδή της ενσωματωτικής των αιτημάτων ικανότητάς του πρέπει κάποια στιγμή να μετουσιωθεί και σε μία πεπερασμένη πολιτική εκπροσώπηση. Δεν μπορεί εν ολίγοις να είναι με όλους και με όλα τα αιτήματα. Δεν είναι ρεαλιστικό σε συνθήκες σπάνης.

Εάν υπήρχε τρόπος να συνεχιστεί αυτή η μεταπολιτευτική τροπή των πραγμάτων, το ΠΑ.ΣΟ.Κ, ο μετρ αυτής της τακτικής και της διαχείρισης θα το είχε καταφέρει από το 2009. Όμως αποδείχθηκε πως το πράγμα δεν μπορούσε να συνεχίσει έτσι.

Για παράδειγμα δεν μπορεί ο ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ να υποστηρίζει το αίτημα της μη μεταρρύθμισης της δημόσια διοίκησης, το αίτημα του μη εξορθολογισμού των ΔΕΚΟ αλλά ταυτόχρονα διακηρυκτικά να ενδιαφέρεται πρωτίστως για τη νέα γενιά. Οι πόροι είναι πεπερασμένοι και προς ώρας βαίνουν μειούμενοι. Άρα θα πρέπει να αποκαλύψει σε ρεαλιστική βάση ποια είναι η προτεραιότητά του. Είναι η διατήρηση του status quo ή η ανακατανομή των πόρων σε όφελος της νέας γενιάς – μια επιλογή που δυνητικά έχει αναπτυξιακή δυναμική και σίγουρα ίσως δυσαρεστήσει μερίδα του εκλογικού σώματος.

Είναι μια απόφαση ιδιαίτερα δύσκολη. Για να υποστηριχθεί πρέπει να καταρτιστεί ένα σοβαρό πολιτικό σχέδιο που θα εξειδικεύεται μέχρι το σημείο ενός προεκλογικού προγράμματος. Με αιχμές, προτεραιότητες, ίσως και κάποια δυσάρεστα για κάποια κοινωνική ομάδα μέτρα.

 Αντιθέτως η επίκληση του λαού, η διαφαινόμενη προσπάθεια αδιαμεσολάβητης σχέσης του ηγέτη με αυτόν (βλέπε παρότρυνση προς στελέχη να μην ομιλούν διότι βλάπτουν) και η συνέχιση της πολυσυλλεκτικότητας ως στρατηγική είναι δομικά στοιχεία λαϊκιστικής στρατηγικής και απέχουν παρασάγγας από τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου ευρωπαϊκού κεντροαριστερού ( ή αριστερού) προοδευτικού κόμματος.

Βέβαια η ανάδειξη αυτού του ζητήματος και η πίεση προς το κόμμα αυτό να ξεκαθαρίσει τη θέση του, είναι υπόθεση και των άλλων κομμάτων. Οφείλουν για καλό δικό τους αλλά και της χώρας να τον πιέσουν πολιτικά. Να τον αναγκάσουν να απαντήσει. Να προσγειωθεί στην σκληρή δυστυχώς πραγματικότητα. Η χώρα δεν μπορεί να αντέξει ακόμα μία αξιωματική αντιπολίτευση μεταπολιτευτικού τύπου. Είναι στιγμή της κρίσης για όλους.

2 σχόλια:

  1. Σεραφείμ Χ. Μηχιώτης29 Αυγούστου 2012 στις 1:30 π.μ.

    Σωστό είναι ότι η χώρα δεν μπορεί να αντέξει μία αξιωματική αντιπολίτευση μεταπολιτευτικού τύπου, αλλά αυτοί που την ασκούν και ιδιαιτέρως ο επί κεφαλής της, συνεχίζουν να επενδύουν σε μία πλειοδοσία εξαγγελιών και δεσμεύσεων σε ξύλινα πόδια. Κατά τούτο είναι επικίνδυνοι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ορισμένα συμπεράσματα δεν αντιλήφθηκα πώς εξήχθησαν. Αυτό που ονομάζεις προεκλογικό πρόγραμμα είναι ουσιαστικά το κοινωνικό συμβόλαιο που στήριξε ο κόσμος (μέρος του) και άρα είναι υποχρεωμένο ένα κόμμα να το ακολουθεί. Εκτός αν προτιμάς να κοροϊδεύουν προεκλογικά το λαό τα κόμματα (όπως έκανε με τις αντιμνημονιακές κορώνες η κυβερνητική τρόικα).
    Από την άλλη, γιατί θα έπρεπε ο ΣΥΡΙΖΑ (με άλλες αρχές και θέσεις) να αποδεχτεί ένα μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα με το οποίο διαφωνεί. Τι λογική είναι αυτή; Δεν μπορείς να κρίνεις μία ιδεολογική πλατφόρμα μόνο από τη σταθερότητα της δικής σου αντίληψης γιατί τότε αγγίζει τα όρια του δογματισμού. Αυτό υποσχέθηκε, αυτό ψήφισε μέρος του λαού, αυτό πιστεύει ο ΣΥΡΙΖΑ εδώ και χρόνια και αυτό ακολουθεί. Αντίθετα, αν ακολουθούσε άλλο δρόμο θα ήταν ανακόλουθος.
    Στα άλλα λίγο ή πολύ συμφωνούμε. Στη δική μου λογική, το ζητούμενο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σταθερά αφήνει την κινηματική λογική, αλλά ίσως ακόμα είναι νωρίς να το κρίνω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή