Δευτέρα 21 Μαΐου 2012

Εκλογές μέρος δεύτερο ( άρθρο μου για την Θεσσαλονίκη της 21/5/2012)


Εκλογές και πάλι. Το σκηνικό εντελώς διαφορετικό μετά τον σεισμό της 6ης Μαΐου. Η κατάρρευση του δικομματισμού δημιουργεί ένα νέο σκηνικό. Εάν το νέο αυτό σκηνικό θα αποκτήσει  χαρακτηριστικά ενός νέου δικομματισμού, ανανεωμένου ως προς τους παίκτες αλλά παρόμοιου με τον προηγούμενο ή θα εξελιχθεί σε έναν νέο διπολισμό με σημαντικές διαφορές είναι ζητούμενο και άγνωστο προς στιγμή.
Η τροπή των πραγμάτων θα καθοριστεί από τις κινήσεις των κομμάτων, τα επιχειρήματά τους, τις προεκλογικές του καμπάνιες. Αν για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ επιλέξει μια σταδιακή συστημική στροφή προς πιο μετριοπαθείς θέσεις και κινηθεί συμβατικά προς το χώρο του κέντρου τότε ενισχύεται το σενάριο ενός νέου  κεντρομόλου δικομματισμού. Εάν εμμείνει σε πιο ριζοσπαστικές θέσεις – ιδιαίτερα στο κεντρικό και κομβικό ζήτημα του μνημονίου- ίσως οδηγηθούμε σε έναν διπολισμό. Το ίδιο ισχύει και για τη Νέα Δημοκρατία. Εάν επιλέξει να κινηθεί προς την ανασύνθεση της κεντροδεξιάς θα ενισχύσει το σενάριο του δικομματισμού. Μέχρι στιγμής η προσπάθεια σύμπηξης μετώπου υπευθυνότητας υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και υπέρ του ευρώ έχει λάβει χαρακτηριστικά μετεμφυλιακής δεξιάς, που αναιρούν  χαρακτήρα αυτό και ωθούν τα πράγματα προς έναν διπολισμό. Το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται στη δυσκολότερη θέση καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος να συνθλιβεί σε ένα διπολικό σκηνικό ή να αντικατασταθεί από το ΣΥΡΙΖΑ σε ένα νέο δικομματισμό. Η Δημοκρατική Αριστερά έχει συγκεκριμένη προοπτική. Εάν ξεπεράσει τον εαυτό της μπορεί να διεκδικήσει την εκπροσώπηση του ρεύματος της ευρωπαϊκής κεντροαριστεράς που για την ώρα είναι άστεγο. Να μετατραπεί σε μια δύναμη ριζοσπαστικής σοσιαλδημοκρατίας.
Οι εκλογές στην Ελλάδα από την άλλη δεν κρίνονται μόνο στο εσωτερικό πεδίο. Η σύμφυση εθνικών και υπερεθνικών αιτιών, αποτελεσμάτων και παραγόντων μοιραία τις μετατρέπει σε κομβικής σημασίας. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φαίνεται να αλλάζει μερικώς. Η εκλογή  του Φρανσουά Ολάντ και η συμπόρευσή του με τον Μπάρακ Ομπάμα δημιουργούν ελπίδες για αλλαγή της γερμανικής προσέγγισης στο ζήτημα της ευρωζώνης. Τα μηνύματα που φτάνουν στο ελληνικό εκλογικό σώμα δεν είναι ξεκάθαρα. Υπάρχουν φωνές που τα μεταφράζουν ως απειλές ή ως ευγενικές παροτρύνσεις. Άλλοι από την άλλη θεωρούν πως η έξοδος της Ελλάδας από το Ευρώ είναι καταστροφική επιλογή για όλους, καθώς έχει μεγάλο κόστος και θέτει σε κίνδυνο όλο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα, δίνοντας έτσι μια αίσθηση διαβεβαίωσης χειραφετητική. Άρα μέχρι στιγμής το αποτέλεσμα των εκλογών παρά το γεγονός πως επηρεάζεται και επηρεάζει τις διεθνείς εξελίξεις δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως θα κριθεί καθοριστικά από εξωχώριους παράγοντες.
Η παραμονή της χώρας εντός ευρωζώνης εκτιμώ πως είναι κοινός τόπος όλων των πολιτικών δυνάμεων που φιλοδοξούν να διαδραματίσουν ρόλο. Το γεγονός αυτό είναι μεταφέρει τον ανταγωνισμό στο πεδίο των όρων παραμονής- δηλαδή στους όρους του μνημονίου. Η διακινδύνευση της θέσης της χώρας στην ευρωζώνη θα εξοβέλιζε από τον πολιτικό χάρτη την πολική δύναμη που θα την προκαλούσε. Εάν θεωρήσουμε δεδομένη την θέση υπέρ της παραμονής στην ευρωζώνη και αυθεντική την διαβεβαίωση των κομμάτων τότε το αποτέλεσμα θα κριθεί στο κατά πόσο ένα κόμμα πείσει πως θα διαπραγματευθεί σκληρά υπέρ της βελτίωσης των όρων. Αν το ερώτημα τεθεί έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πλεονέκτημα. Εάν αντίθετα τεθεί ζήτημα παραμονής στη ευρωζώνη τότε ο ΣΥΡΙΖΑ θα μειονεκτεί έναντι των αντιπάλων του.
Την ηγεμονία θα αποκτήσει εκείνος που θα θέσει το ερώτημα. Η ονοματοδοσία των πιθανών εκδοχών και του διακυβεύματος θα δώσει των νικητή των εκλογών.

2 σχόλια:

  1. Μάλλον έχεις δίκιο. Ένα σημείο που αξίζει να προσέξουμε είναι ότι η διάλυση -αν έρθει- του δικομματισμού και η δυναμική εμφάνιση του ΣΥΡΙΖΑ φέρνει νέα ήθη και λογικές στο παιχνίδι των δύο πρώτων, κουβαλάει με τρόπο απότομο λόγω της χρονικής ταχύτητας και μη αφομοίωσης, τα ήθη της αριστεράς. Δυσκολεύεται η κοινωνία σε κάποιο βαθμό και ιδίως τα μίντια να αντιληφθούν τη λογική που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό ίσως φανεί καλό κι ίσως ανανεώσει το πολιτικό σκηνικό σε πολλά σημεία.

    Σίγουρα πάντως (να διαφωνήσω και λίγο) ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα αμιγές αντισυστημικό κόμμα (όπως το ΚΚΕ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ), αλλά ένα αριστερό κινηματικό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Είναι μαθηματικά βέβαιο πως κάποια στιγμή θα αφομοιωθεί. Το ΠΑΣΟΚ χρειάστηκε όχι μόνο την αφομοίωση της Ένωσης Κέντρου αλλά και τρία χρόνια για να αφομοιωθεί και γίνει πόλος του δικομματισμού. Σήμερα οι χρόνοι επιταχύνθηκαν τρομακτικά λόγω της κοινωνικής κρίσης/μονομερούς λιτότητας.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Δεν διαφωνώ διότι δεν αντιμετωπίζω προσωπικά τον ΣΥΡΙΖΑ ως δομικά αντισυστημικό

      Διαγραφή