Τον τελευταίο καιρό επιστρέφοντας κάθε φορά στο σπίτι μου παρατηρώ πως η γειτονιά μου έχει βρωμίσει. Ξερά φύλλα, σκουπίδια, προσπέκτους, διαφημιστικά φυλλάδια, χαρτάκια, πλαστικές συσκευασίες τροφίμων και πάει λέγοντας. Μην φανταστείτε κάτι δραματικό. Αυτό που συναντάτε και εσείς στην δικά σας γειτονία πάνω κάτω.
Όταν έπιασα τον εαυτό μου να το παρατηρώ συνεχόμενες φορές και να με ενοχλεί αναρωτήθηκα. Ήταν ίδια η κατάσταση προς διετίας ή πενταετίας; Παίζει κάποιο ρόλο η οικονομική κρίση γενικότερα ( αδυναμία δημοτικής αρχής να επιληφθεί) και ειδικότερα ( απροθυμία ημών των κατοίκων να συμβάλουμε στην καθαριότητα ). Επίσης αναρωτήθηκα - γιατί με ενοχλεί τώρα και δεν με ενοχλούσε παλιότερα - εάν υποθέσουμε ότι και παλιότερη η κατάσταση ήταν ίδια με την σημερινή.
Μπαίνοντας τώρα στην προσπάθεια εξεύρεσης των απαντήσεων συμπεραίνω ότι 1ον) η κατάσταση δεν ήταν έτσι παλαιότερα και διότι ο δήμος της περιοχής μου το πάλευε και 2ον) οι νοικοκυρές των σπιτιών έβαζαν κάνα χεράκι στην καθαριότητα των αυλών και του δρόμου μπροστά από τα σπίτια μας.
Και τώρα, μετά από αυτή την υπερανάλυση, φτάνω στο βασικό ερώτημα που με παρακίνησε να γράψω αυτό το κειμενάκι. Εφόσον λόγω κρίσης δεν έχουμε χρήματα να ξοδέψουμε σε διασκέδαση ( ή έστω έχουμε λιγότερα), εφόσον αρκετοί από μας είναι άνεργοι, εφόσον δαπανάμε πλέον αρκετό χρόνο εντός σπιτιού ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ένα μικρό μέρος αυτού του χρόνου για να περιποιηθούμε τις αυλές των σπιτιών μας, να τις καθαρίσουμε και να βάλουμε και ένα χεράκι στο δρόμο που περνά μπροστά από το σπίτι μας; Τί είναι αυτό που μας εμποδίζει;
Η καθαριότητα ως μέρος της ευταξίας. Μία εικόνα ενός καθαρού δρόμου - μιας καθαρής γειτονιάς είναι πέρα από δείγμα πολιτισμού και μια υπεραξία. Στο ψυχολογικό επίπεδο πιστεύω ότι επιδρά μια βελτιωμένη πραγματικότητα του άμεσου περιβάλλοντός μας - τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ. Η εικόνα της εγκατάλειψης δρα σωρρευτικά και επιβαρύνει την διάθεση.
Θα πει κανείς ειρωνικά πως αυτά που γράφω είναι παιδικές απόψεις. Περίπου είναι - δεν σας κρύβω ότι γράφοντας αυτές τις γραμμές σκεφτόμουν αν υπάρχει κάτι άξιο ( γραπτού ) λόγου σε αυτά... Αλλά αυτή η απαξίωση του δημόσιου χώρου είναι τρομακτική. Φοβάμαι πως σιγά σιγά οι πόλεις μας θα αποκτήσουν εκείνη την κινηματογραφική εικόνα πόλεων - που μέσα σε ένα πλαίσιο φτώχειας και παρακμής- φιλοξενούν περιπλανώμενους πένητες με τους κάτοικους να περιορίζονται αποκλειστικά εντός του ιδιωτικού τους χώρου.
Μοιράζομαι αυτές τις σκέψεις με τη μάνα μου - η οποία σε πείσμα όλων και κυρίως του πατέρα μου- κατεβαίνει και σκουπίζει την κοινόχρηστη αυλή αλλά και τον δρόμο... Μου δίνει δίκιο και εγώ της δίνω τα εύσημα. Πιο εύκολος ο δικός μου ρόλος. Σε κάποια φάση μου λέει η ίδια ότι κάτι παρόμοιο είχε πει ο Ανδρέας ( ένας είναι ο Ανδρέας) κάτι για συμβούλια γειτονιάς και συνελεύσεις - της εξηγώ ότι η μετέπειτα πορεία και η υπόσχεση του ανδρός περί κράτους που τα κάνει όλα, οδήγησε μερικώς σε αυτόν τον κυνισμό.
Ώρες ώρες μου έρχεται μια Κυριακή πρωί να πάρω μια ντουντούκα και να απευθυνθώ πάνω από μια εξέδρα στους γείτονές μου. Να μπορούσα να τους πείσω να κάνουμε κάτι σαν τους Atenistas αλλά με εμβέλεια τα 100 μέτρα του δρόμου που μας ενώνει. Βέβαια αν δω ότι δεν τα καταφέρνω με την πειθώ - θα ήθελα να μπορώ να τους αναγκάσω. Κάτι σαν μια βίαιη κολεκτίβα διάρκειας μιας ή το πολύ δύο ημερών.
Πιστεύω ότι το αποτέλεσμα θα ήταν εντυπωσιακό. Αν δε, συμφωνούσαμε να τσοντάρουμε και λίγα ευρώ έκαστος για αγορά μπογιάς και 2-3 εργαλείων θα μιλούσαμε για ανάπλαση επιπέδου Καλατράβα ( ή Αθεμπίγιο για να είμαι πιο επίκαιρος)...
Τελικά αποφάσισα να πράξω κάτι και εγώ μόνος μου. Να ασχοληθώ με την αυλή της πολυκατοικίας που διαμένω - ελπίζοντας πως η δύναμη του παραδείγματος θα πείσει κάποιους να με μιμηθούν. Ελπίζω αρχικά στους ενοίκους της ίδιας πολυκατοικίας. Υπόσχομαι δε, όταν το κάνω να ''ανεβάσω'' φωτογραφίες με το ΠΡΙΝ και το ΜΕΤΑ. Ειναι και αυτή η εκπομπή στο MEGA ''Οι κηπουροί'' που κάθε τόσο κάνουν παπάδες και το παρουσιάζουν ως υπόθεση ρουτίνας...
Θα το δοκιμάσω ( όταν μπορέσω ) και θα σας πω.
Κι όμως δεν είναι δύσκολο. Μερικές ανακοινώσεις, ένας μικρός προγραμματισμός, στιβαρότητα για την αντοχή στην απογοήτευση από τη μη συμμετοχή των αδιάφορων και διάθεση για δουλειά. Σταδιακά από μια μικρή αρχή που θα επαναληφθεί, έρχεται και η συμμετοχή.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔήμο το ξέρω ότι δεν είναι δύσκολο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑλλά δυστυχώς πάσχουμε στα εύκολα.