Συμπληρώνονται 2
χρόνια από τις εκλογές του 2009 και όπως και πέρυσι από αυτή τη στήλη
προβαίνουμε σε έναν μίνι απολογισμό των κυβερνητικών ενεργειών αλλά και της
γενικότερης κατάστασης.
Πρώτον, φέτος τα
πράγματα είναι πιο δυσοίωνα. Την χώρα έχει καταπλακώσει μία καταχνιά, ευθέως
ανάλογη της οικονομικής κατάστασης. Πέρυσι ήμαστε αισιόδοξοι για το μέγεθος και
το βάθος της κρίσης. Η κυβέρνηση ήταν παντοδύναμη, είχε να επιδείξει ορισμένες
μεταρρυθμιστικές προσπάθειες και μπορούσε να θέσει εκλογικά διλήμματα. Κέρδισε
τις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης και τις περιφερειακές.
Από εκείνο το
σημείο όμως ξεκίνησε μια αδικαιολόγητη χαλάρωση και μια εσωστρεφής
πολιτικολογία για το εάν η χώρα μπορεί να ανταπεξέλθει στις επιταγές του
μνημονίου. Κάθε εσωτερική διεργασία πάγωσε και όλα επενδύθηκαν σε επαφές και
διαπραγματεύσεις. Την άνοιξη πετυχαμε μια πρώτη μείωση του επιτοκίου και μια
επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, αλλά αντί να εκμεταλευτούμε αυτήν την
επιτυχία υπήρξε μεγαλύτερη χαλάρωση. Φτάσαμε έτσι στο μεσοπρόθεσμο σχέδιο στις
αρχές του καλοκαιριού. Ένα σχέδιο που πέραν όλων των άλλων αποτελεί και έκπτωση
στόχων και επιδιώξεων της τρόικας, διότι ενισχύει την στόχευσή του στο
οικονομικό αποτέλεσμα πάση θυσία, σε βάρος των απαραίτητων διαρθρωτικών αλλαγών.
Ένα σχέδιο του οποίου η υπερψήφιση κόντεψε να ρίξει την κυβέρνηση και στο
παρασκήνιο είχε τηλεφωνικές αναζητήσεις νέου πρωθυπουργού.
Δυστυχώς όμως οι
οριακές στιγμές εκείνες, δεν έγιναν μάθημα σε κανέναν και ακολούθησε ένα
αδιάφορο μεταρρυθμιστικά καλοκαίρι. Η σχετικά καλή συμφωνία της 21ης
Ιουλίου με νέα μείωση του επιτοκίου δανεισμού, και μίνι αναδιάρθρωση του
ελληνίκού χρέους δεν συνδιάστηκε με προσπάθειες. Αδράνεια και συντεχνιακές
επιδιώξεις κυριάρχησαν, δημοσιονομική χαλάρωση και ψίγματα επαναδιαπραγμάτευσης
από τον νέο ΥΠΟΙΚ. Τα αποτελέσματα τα θυμόμαστε όλοι, με την τρόικα να
αναχωρεί, τα δημοσιεύματα περί χρεοκοπίας να παγιώνονται και όλη η προσπάθεια
να κρέμεται από μία κλωστή. Νέα μέτρα, νέοι φόροι και έκτακτες εισφορές
φανερώνουν την αποτυχία εκτέλεσης των συμφωνηθέντων. Η ευθύνη της κυβέρνησης
τεράστια αλλά μερίδιο φέρει και η τρόικα που αποδέχεται τους τρόπους και τα
μέσα αυτα. Αποδέχεται την υψηλή φορολογία και τις έκτακτες εισφορές ενώ θα
έπρεπε να πιέσει προς την κατεύθυνση των μεταρρυθμίσεων.
Βέβαια οφείλουμε
να εξετάσουμε και τις διεθνείς εξελίξεις. Πέρυσι το πρόβλημα μόλις είχε
μετατραπεί από αμιγώς ελληνικό σε πρόβλημα του ευρωπαϊκού νότου κυρίως, ενώ
φέτος το πρόβλημα είναι πρόβλημα της ευρωζώνης. Πέρυσι οι λύσεις περιορίζονταν
σε μνημόνιο και λιτότητα, φέτος συζητούνται σχεδόν τα πάντα. Από ευρωομόλογα
μέχρι κοπή νέου ευρωπαϊκού χρήματος, αναδιαρθρώσεις, δημιουργία ευρωπαϊκου
νομισματικού ταμείου, επενδυτικές στοχεύσεις και στο βάθος πολιτική και
οικονομική ενοποίηση.
Το δυστύχημα για
τη χώρα εκτός του ότι βρίσκεται στο μάτι του κυκλώνα είναι πως έχει μία αδύναμη
κυβέρνηση, μια απρόθυμη δικαίως κοινωνία, μια μη συναινετική αντιπολίτευση,
κουλτούρα αδράνειας και στασιμότητας. Η συμπεριφορά μας δίχνει πως πιστεύουμε
οτι έχουμε πολλά περιθώρια ακόμη. Δείχνει πως η κρισιμότητα των στιγμών δεν
μεταβάλλει την παγιωμένη κοινωνική καθημερινότητα.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΤΟ ΠΕΡΣΙΝΟ ΑΡΘΡΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου