Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ ως ό,τι θέλετε και με γνώση πως η εποχή δεν επιτρέπει ούτε αγιογραφίες ούτε συγκινησιακές προσεγγίσεις θα καταθέσω πως νιώθω σήμερα εγώ. Δεν θέλω να το διαβάσει κανείς με πολιτικό τρόπο. Θέλω να καταθέσω μια αίσθηση που έχω.
Λοιπόν σήμερα γενέθλια μέρα του ΠΑ.ΣΟ.Κ . Νιώθω στενάχωρος για τον κόμμα μου. Νιώθω όμως οτι πολλοί σαν και μένα νιώθουν μόνοι. Μια μοναξιά που δεν μπορω να την περιγράψω πιστά. Μια μοναξιά διότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν και χώρος και άνθρωποι και κτίρια και τραπεζάκια και αμφιθέατρα.
Νιώθουμε μια πίκρα. Όλοι ανεξαιρέτως είτε το βρίζουμε ανοιχτά είτε αποδεχόμαστε το περιορισμένο των επιλογών. Είμαστε πικραμένοι διότι καταλάβαμε πως μερικά έπρεπε να τα κάνουμε αλλιώς. Όμως το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι για μένα κάτι παραπάνω από μια απλή κομματική επιλογή. Τί να κάνουμε ! Έτσι είναι τα πράγματα.
Νομίζω πως αρχίζουμε να μοιάζουμε με εκείνους του κομμουνιστές που μετά την πτώση της ΕΣΣΔ δεν μπόρεσαν να ‘’αποδεχτουν’’ την εξέλιξη. Συναισθηματικά πάντα.
Ένας μύχιος φόβος . Μήπως σπάσει ο δεσμός ανάμεσά μας . Μήπως εξαφανιστεί ‘’αυτο που μας ενώνει – μας χωρίζει- μας πληγώνει’’ και ξαναμείνουμε μόνοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου