Μόλις προχθές το κυβερνών κόμμα συμπλήρωσε 37 χρόνια ζωής. Οι εκδηλώσεις και οι αναφορές στο γεγονός έγιναν υπό την σκιά του μνημονίου, του άσχημου οικονομικού κλίματος, του μεγάλου ελλείματος, του δυσθεώρητου δημοσίου χρέους. Αρκετές συνθήκες για να μην επιτρέψουν πανηγυρικές προσεγγίσεις και αναφορές.
Όμως το ζήτημα για το ΠΑ.ΣΟ.Κ όπως και για κάθε συγχρονο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα είναι άλλο και έχει μεγαλύτερη βαρύτητα απο την ελληνική συγκυρία. Το ζήτημα είναι η συνολική επανατοποθέτηση της σοσιαλδημοκρατίας στο πολιτικό φάσμα. Ας μην ξεχνάμε ότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι ένα από τα τελευταία σοσιαλιστικά κόμματα σε κυβερνητική θέση σε ευρωπαικό επίπεδο και ταυτόχρονα ένα από τα μεγαλύτερα σοσιαλιστικά κόμματα ιστορικά. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι συνδιασμός τόσο της γενικότερης κρίσης της σοσιαλδημοκρατίας όσο και της ελληνικής περίπτωσης.
Η τρέχουσα πολιτική επικαιρότητα και οι κυβερνητικές ευθύνες δεν αφήνουν περιθώρια για αναζητήσεις και θεωρητικές προσεγγίσεις, όμως πρέπει να γίνουν και αυτές. Το σοσιαλδημοκρατικό παράδειγμα είναι ζωντανό στη μνήμη των ευρωπαίων και είναι υπαρκτό στους Σκανδιναβούς. Το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο είναι συνδιαμορφωμένο απο σοσιαλδημοκρατικές πολιτικές. Η ευρωπαϊκή ήπειρος δε, η προσφορότερη για ανασύσταση αυτού του κοινωνικού μοντέλου για πολλούς και διάφορους λόγους. Επειδή πλέον σε συνθήκες νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης είναι σε όλους κατανοητό ότι δεν μπορεί να υλοποιηθεί ενα εθνικό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα, το μόνο πεδίο που απομένει είναι το ευρωπαϊκό. Πεδίο υπερεθνικό, που αναλόγως των δεδομένων, μπορεί να επιβάλει με την πιθανή ακτινοβολία του αλλά και την βαρύτητά του αλλαγές σε παγκόσμιο επίπεδο.
Το ΠΑ.ΣΟ.Κ βέβαια έχει να αντιμετωπίσει μια ιδιόμορφη συγκυρία. Η διεθνής οικονομική κρίση είναι κρίση του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού και της κυριαρχίας των αγορών, ενώ η ελληνική φαίνεται να είναι κρίση παραγωγικού μοντέλου και κρατισμού. Γεγονός που επιτείνει την σύγχυση στο εσωτερικό και δυσχεραίνει τον χαρακτηρισμό ακολουθούμενων πολιτικών. Εαν συνυπολογίσουμε και την ιδιομορφία του ΠΑ.ΣΟ.Κ σαν κομματικό φορέα, όπου δεν ομοιάζει απόλυτα με τα υπόλοιπα κόμματα της ίδιας ιδεολογικής οικογένειας, καταλαβαίνουμε την τραγικότητα των στιγμών. Διότι το ΠΑ.ΣΟ.Κ ήταν συνισταμένη τόσο μιας κεντρογεννούς λαϊκιστικής κουλτούρας όσο και μιας μη κομμουνιστικογενούς κεντροαριστερής. Το πρώτο χαρακτηριστικό του απέφερε μαζικότητα, το δεύτερο σοβαρότητα και προοπτική.
Σε κάθε περίπτωση, σήμερα που η πολύπλευρη υποχώρηση του ΠΑ.ΣΟ.Κ είναι φανερή είναι ευκαιρία να δει ποιές είναι οι προοπτικές του, ποιά τα εργαλεία του, ποιά η συνολική του τοποθέτηση. Αν σε κάτι ήταν αποτελεσματικό το ΠΑ.ΣΟ.Κ αυτό ήταν η δραματική του ικανότητα να προσαρμόζεται και να αλλάζει. Αυτή τη φορά όμως το εγχείρημα είναι τιτάνιο και η αποτυχία του σημαίνει την οριστική διάλυσή του. Ο χρόνος είναι λίγος, οι αντοχές μηδαμινές, οι προοπτικές δυσοίωνες αλλά οι ρίζες βαθίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου