Ουκ έστιν αριθμός

Το παρόν δημοσιεύτηκε στην ενημερωτική ιστοσελίδα KilkisToday.gr

Ποιό είναι το Ελληνικό Πανεπιστήμιο του 2011 το γνωριζουν αρκετοί. Σίγουρα όχι η μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας αλλά οι γνώστες δεν παύουν να είναι αρκετοί. Σε ποιό βάθος γνωρίζουν τα προβλήματα του Πανεπιστημίου αυτοί που έχουν εικόνα δεν το γνωρίζουμε. Είναι ζητούμενο.

Μέσα και γύρω από το ελληνικό Πανεπιστήμιο όμως κινούνται χιλιάδες άνθρωποι. Φοιτητές, καθηγητές, διοικητικοί υπάλληλοι, υπάλληλοι καθαριότητας, βιβλιοπώλες, καταστήματα φωτοτυπικών, καφέ, μπαρ, κέντρα διασκέδασης, ταξιδιωτικά τουριστικά γραφεία, μαγαζιά εστίασης, ταχυφαγεία, ιδιοκτήτες διαμερισμάτων, μεσίτες, πολιτικά κόμματα και πολλοί άλλοι έχουν να κάνουν με το ελληνικό Πανεπιστήμιο. Αυτή η απαρίθμηση όσων με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σχετίζονται με το ελληνικό Πανεπιστήμιο είναι ενδεικτική και έχει την αξία της όσο προχωράμε στην υπόθεση της μεταρρύθμισής του.

Είναι δεδομένο ότι κάθε μεταρρύθμιση αλλάζει μία κατάσταση. Επεμβαίνει δυναμικά ως αποτέλεσμα πολιτικής βούλησης και αλλάζει τα προϋπάρχοντα και τα δεδομένα. Είναι επίσης λογικό ότι κάθε μεταρρύθμιση κρύβει πίσω της αντιλήψεις, ιδεολογίες, προτιμήσεις, αναλύσεις και αξιοποίηση και του διεθνούς παραδείγματος. Ιδιαίτερα αυτό το τελευταίο σε καιρό παγκοσμιοποιημένης οικονομίας έχει εναν βαρύνοντα λόγο.

Αναμενόμενες είναι επίσης οι αντιδράσεις απέναντι σε μία μεταρρύθμιση. Αντιδράσεις που γεννιούνται για τους ίδιους ακριβώς λόγους που γεννάν την ανάγκη για μια μεταρρυθμιστική προσπάθεια. Λόγοι ιδεολογίας, αντιλήψεων, προτιμήσεων, αξιολογήσεων και διαφορετικών ιεραρχήσεων.

Όσοι αντιδρούν σε μία συγκεκριμένη μεταρρύθμιση χωρίζονται σε δύο βασικές κατηγορίες. Πρώτοι αυτοί που απορρίπτουν την ιδέα της μεταρρύθμισης και προκρίνουν την συνέχιση του καθεστώτος. Δεύτεροι αυτοί που ναι μεν αναγνωρίζουν την ανάγκη μεταρρυθμιστικής πρωτοβουλίας αλλά διαφωνούν κάθετα με την προτεινόμενη.

Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχει αξία να δούμε την δεύτερη κατηγορία αντιδρώντων, μιας και η πρώτη κρίνεται εκτός τόπου και χρόνου, καθώς ειναι πλέον κοινό μυστικό οτι κάτι πρέπει να αλλάξει στο ελληνικό Πανεπιστημίο. Σε αυτή λοπόν την κατηγορία ανθρώπων που επιθυμούν μια ‘’άλλη’’ μεταρρύθμιση χωρούν αρκετοί. Η ‘’άλλη’’ μεταρρύθμιση είναι τόσο ευρεία που χωρά έναν υπέρμαχο του σοβιετικού εκπαιδευτικού μοντέλου ταυτόχρονα με ένα προπαγανδιστή της πλήρους ιδιωτικοποίησης. Άρα για να προσεγγίσουμε την ‘’άλλη’’ μεταρρύθμιση πρέπει να χρησιμοποιήσουμε κάποιες σταθερές. Να ορίσουμε έναν στόχο. Να προχωρήσουμε με κάποιες συντεταγμένες.

Αν βρισκόμασταν σε ομαλές πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες θα έπρεπε να ακολουθούσαμε αυτόν τον δρόμο. Δηλαδή πρόταση, αντιπρόταση, διάλογος και συνδιαμόρφωση. Θα αντιτείνει όμως κάποιος πως δεν πρέπει η σημερινή έκτακτη συνθήκη να καθιερώσει πάγιες ρυθμίσεις, ιδιαίτερα σε έναν τομέα όπως αυτός της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Το πρόβλημα βρίσκεται όμως ακριβώς εδώ. Δηλαδή ακόμα και σε συνθήκες πολιτικής και οικονομικής ηρεμίας ποτέ δεν κατάφεραν οι εμπλεκόμενοι να πράξουν το απαραίτητο. Ουκ έστιν αριθμός εθνικών διαλόγων, προτασεων, κυβερνητικών προσπαθειών, φοιτητικών αντιδράσεων, πρυτανικών ενστάσεων, καταλήψεων. Μια κατάσταση που σέρνεται αρκετά χρόνια και που αδικεί τις επιδόσεις του ελληνικού Πανεπιστημίου.

   Συνοψίζοντας θα λέγαμε πως η ανάγκη ή η αίσθηση ανάγκης για μεταρρύθμιση ξεπερνα τις όποιες ενστάσεις και αντιπροτάσεις, βάσιμες ή μη. Γεγονός για το οποίο μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν και όσοι αντιδρούν σήμερα. Διότι η όλη επιχειρηματολογία τους ειναι διαχρονικα επαναλαμβανόμενη με αποτέλεσμα να πάθουν ότι ο βοσκός στο παραμύθι με τον λύκο. Εξάλλου η προτεινόμενη μεταρρύθμιση δεν ξερω αν ισούται με ‘’λύκο’’ για την τριτοβάθμια εκπαίδευση.