Τετάρτη 22 Ιουνίου 2011

Mεσοπρόθεσμο και λοιπά - η περίπτωση της ΔΕΗ

   Οικονομολόγος δεν είμαι, αλλά μάλλον όλοι παραδέχονται πως το μεσοπρόθεσμο σχέδιο οικονομικής εξυγίανσης είναι ανεδαφικό. Αν και μπορώ να βρω πάμπολλες παραπομπές με δηλώσεις ειδικότερων, δεν το κάνω. Τονίζω μόνο πως αυτές οι φωνές έρχονται από όλες τις πλευρές και όχι μόνο από το λεγόμενο αντιμνημονιακό μπλογκ δυνάμεων. Έρχονται τόσο από το εσωτερικό όσο και από το εξωτερικό. Έρχονται και από φιλοκυβερνητικούς που δεν το παίζουν επαναστάτες χωρίς αιτία, έρχονται και από μια σιωπηλή μάζα ανθρώπων που με νύχια και με δόντια στήριξε την προσπάθεια διάσωσης, έτσι όπως αυτή επιχειρείται από την Κυβέρνηση.
   Άρα τί απομένει ως επιχείρημα για την υπερψήφισή του; Γιατί δεν αποκηρύσσεται μετά βδελυγμίας από όλες τις κομματικές και κοινοβουλευτικές δυνάμεις; Είναι το εξής απλό όσο και εκβιαστικό δίλημμα. Αν δεν (if not ... if not) χρεοκοπούμε. Βέβαια και εδώ υπάρχει μάλλον κάποιο παρασκήνιο, μιας και μεσούσης της τηλεοπτικής κυβέρνησης συνεργασίας, έτρεξαν ρεπορτάζ για 5η δόση που εγκρίνεται άρον άρον αλλά και για μερικά δισεκατομμύρια ευρώ που θα μας δίνονταν ως άλλο σχέδιο Μάρσαλ. 
   Αυτή η υπόσχεση για χρηματοδότηση αναπτυξιακών προγραμμάτων σε συνέχεια της κάλυψης των αναγκών της χώρας μέχρι να ξαναβγεί στις αγορέ,ς δημιουργεί προσδοκίες. Υπονοεί πως όλοι πλέον έχουν καταλάβει πως αυτά που μας ζητάνε δεν γίνονται ή ακόμη και εάν είναι εφικτά, απαιτούν τον τριπλάσιο χρόνο από αυτόν που μας δίνουν. Σε κάθε περίπτωση μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν πολύ θετική, μιας και τα ποσά που ακούστηκαν κάνουν λόγο για 30δις έως 50δις Ευρώ - ποσό που ισούται με 2,5 Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης.
   Το συμπέρασμα που βγαίνει σε πολιτικό επίπεδο είναι πως όλα γίνονται. Οι ανελαστικές ντιρεκτίβες και οι οδηγίες είναι τόσο ανελαστικές που απλά ελαστικοποιούνται όταν τα γεγονότα τις ξεπερνούν. Γεγονότα όπως αυτά που έλαβαν χώρα στην Αθήνα τις προηγούμενες μέρες. Προσωπική μου άποψη είναι δηλαδή πως μια κάποιου είδους ΕΠΑΝΑΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΗ είναι εφικτή. Νομίζω βέβαια από την άλλη πως κάτι τέτοιο γίνεται ήδη, καθώς το ζήτημα διαχείρισης του ελληνικού χρέους έχει πάρει σχεδόν παγκόσμιες διαστάσεις. Είναι ένα ζήτημα δυναμικό και όχι στατικό. 
   Από την άλλη το μεσοπρόθεσμο είναι στατικό - εκτός αν ο νέος ΥΠΟΙΚ ανακαλύψει την πυρίτιδα. Και είναι ανελαστικό όχι τόσο στις μειώσεις μισθών, συντάξεων και επιδομάτων ( που είναι ) όσο στο μοντέλο οικονομίας που επιχειρεί να καθιερώσει στη χώρα εν μία νυκτί. Οι μισθοί και οι συντάξεις περικόπτονται και αυτό είναι οδυνηρότατο. Όμως εξίσου οδυνηρή είναι και η πώληση επιχειρήσεων όπως η ΔΕΗ έναντι υποπολλαπλάσιου τιμήματος της πραγματικής τους αξίας. Υπολογίζεται ότι η ΔΕΗ έχει πραγματική αξία περι τα 17 δις Ευρώ ενώ η τρέχουσα χρηματιστηριακή ανέρχεται μόλις στα 2,7 δις περίπου. Αλλά το ζήτημα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ σε ποιά τιμή θα πωληθεί η ΔΕΗ αλλά εάν πρέπει να πωληθεί η μεγαλύτερη δημόσια κερδοφόρα επιχείρηση του ελληνικού λαού με σημαντικό στρατηγικό ρόλο σε οποιαδήποτε μελλοντική αναπτυξιακή ανασυγκρότητση της χώρας; Ο ενεργειακός τομέας είναι ίσως ένας από τους σημαντικότερους τομείς στους οποίους η χώρα μπορεί να επενδύσει αν συνυπολογίσουμε τον πλούτο των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.
   Πέρα από τη ΔΕΗ, πού άπαντες καταλαβαίνουν την κομβική της σημασία, εγείρονται και άλλα ζητήματα με το πρωτοφανές πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που περιλαμβάνει το μεσοπρόθεσμο. Δεν είναι μόνον ευρύτατη ιδιωτικοποίηση χωρίς συζήτηση, εξαιρέσεις και προγραμματισμό, αλλά είναι και η ταχύτητα με την οποία οφείλει να κινηθεί η Κυβέρνηση σύμφωνα πάντα με τα προτάγματα του σχεδίου. Ταχύτητα που ομοιάζει με την μετασοβιετική περίοδο Γιέλτσιν, όπου εν μία νυκτί ο λαός απεμπόλησε την περιουσία του και 100 μεγιστάνες γίνανε πρόεδροι Αγγλικών ομάδων ποδοσφαίρου. 
   Εδώ βέβαια αξίζει να κάνει κανείς τον κόπο να αναφερθεί στον ρόλο των συνδικαλιστικών ενώσεων, κατά κανόνα ΠΑΣΟΚογενών. Είναι τέτοια η ΒΛΑΚΕΙΑ τους, που κατάφεραν να γίνουν ιδανικοί συνεργάτες στην ιδιωτικοποίηση. Εξηγούμαι. Όταν κάποιος σήμερα μιλήσει για την ΔΕΗ και τον στρατηγικό της ρόλο στη αναπτυξιακή προσπάθεια της χώρας έρχεται αντιμέτωπος με έναν καταιγισμό       πυρών για την ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ. Και ερωτώ ; Γιατί ταυτίζεται η ΔΕΗ με την ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ; Και απαντώ. Διότι είναι τέτοιoς ο πολιτικός πρωτογονισμός των συνδικαλιστών, τέτοια η αισθητική τους αποξένωση από την υπόλοιπη κοινωνία που σε συνθήκες κοινωνικού αυτοματισμού δυστυχώς απομονώνονται. 
   Εν ολίγοις .... εάν ΕΓΩ ΗΜΟΥΝ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ δεν θα κατέβαζα τους διακόπτες, ούτε θα μιλούσα σαν τον Κούρκουλο στο ''Κοινωνία ώρα μηδέν'' . Θα ανέθετα σε μια διαφημιστική εταιρεία με τη συμβολή ειδικών - επιστημόνων - συνεργατών της ΓΣΕΕ κλπ κλπ να μου παρουσιάσει μια καμπάνια - και τηλεοπτική- για τα οφέλη μιας δημόσιας ΔΕΗ. Θα δεχόμουν αναγκαίες μειώσεις μισθών και προνομίων, θα δεχόμουν και κάποιες μεταρρυθμίσεις - ΑΛΛΑ ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΟΥΣΑ ΝΑ ΣΥΜΜΑΧΗΣΩ  με την κοινή γνώμη. Ας θυμόμαστε το τι έπαθαν τα συνδικάτα της Αγγλίας τόσο στα μέσα του 1970 όσο και από την Θάτσερ. Στην αρχή αποξενώθηκαν, έστρωσαν το δρόμο στη σιδηρά κυρία και τελικά ηττήθηκαν κατά κράτος....
   Κλείνοντας, πιστεύω πως έαν δεν ανακοινωθεί μια συμφωνία πολιτικής συνολικής λύσης για το δημοσιο χρέος της χώρας που θα συνοδεύται από αναπτυξιακό βραχίονα, η κυβέρνηση θα έχει χάσει. Θα έχει χάσει σε όλα τα μέτωπα...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου