Όλοι σκίζουν τα ιμάτιά τους για την αποχή. Όλοι την περιγράφουν, την καταδικάζουν και την αναλύουν, αλλά κανείς δεν προτείνει τρόπους περιορισμού της. Βέβαια για να φτάσουμε στους τρόπους περιορισμού της οφείλουμε να αναγνωρίσουμε τα αίτια που την προκαλούν και τα οποία δεν εντοπίζονται μόνο στην απογοήτευση λόγω μνημονίου.Η περίοδος της Μεταπολίτευσης είχε ορισμένα χαρακτηριστικά και μια συγκεκριμένη εξέλιξη. Η πολιτική συγκρότηση βασίστηκε σε μεγάλες ταυτότητες μετεμφυλιακές. Λιγότερο ταξικές αλλά σίγουρα πολιτικές. Η διαιρετική τομή που κυριάρχησε ήταν δεξιά –αντιδεξιά και επικαθόριζε το σύνολο της κοινωνικής και πολιτικής ζωής σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αργότερα υποχώρησε αυτή η διαιρετική τομή – μετά τις δημοτικές του 1986 όμως οι κυρίαρχες ταυτότητες είχαν ήδη μετατραπεί σε εκλογική πελατεία των κομμάτων. Εκτός αυτού, το πολιτικό σύστημα, η παραγωγή, η οικονομία και οι κοινωνικοί σχηματισμοί διαμόρφωσαν ένα πλέγμα που εξασφάλιζε μεν όσους μετείχαν σε αυτό, άφηνε όμως τους άλλους έξω στην τύχη τους. Οι εντός του μεταπολιτευτικού συστήματος ( insiders) απολάμβαναν προνομίων, ασφάλειας, μισθολογικής και κοινωνικής ανέλιξης. Οι εκτός ( outsiders) συνέχισαν την ζωή τους προσπαθώντας να εισχωρήσουν και αυτοί σε ένα σύστημα όμως ήδη πεπερασμένο, ήδη ξεχειλωμένο.
Τα κόμματα επιδεικνύοντας έναν κυνισμό ( όλα τα κόμματα) ασχολήθηκαν με τις κυρίαρχες ταυτότητες αποσκοπώντας μόνο στην εκλογική αποτύπωση. Χωρίς να ταυτίζω τους απέχοντες με τους outsiders και με τους φορείς εναλλακτικών μικρών ταυτοτήτων πιστεύω πως ήρθε πλέον η στιγμή να ανακατευτεί η τράπουλα. Τα κόμματα αν θέλουν να επιβιώσουν πρέπει να κοιτάξουν τους ανθρώπους που τόσο χρόνια είναι εκτός. Πρέπει να δούνε αυτούς που δεν εκφράζονται μέσα από τις κυρίαρχες πολιτικοκοινωνικές ταυτότητες.
Οι εκλογές στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι μια ευκαιρία για τέτοια πειράματα – πολύ πιο ώριμα από ότι νομίζουν τα κομματικά επιτελεία. Ιδιαίτερα για τον προοδευτικό χώρο είναι κίνηση αυτή ανοίγματος είναι κομβικής σημασίας. Με όχημα τη μάχη για τις δύο μεγάλες πόλεις είναι πιθανή η αλληλεπίδραση χώρων μέχρι πρότινος ξένων. Οικολόγοι, αριστεροί της λογικής, φιλελεύθεροι και όχι συντηρητικοί, ομάδες πολιτών, μονοθεματικές οργανώσεις, ανεξάρτητοι καλλιτέχνες, δημιουργικές πρωτοβουλίες σωματεία, επιστήμονες και κόσμος της εργασίας μπορούν παρά τις διαφοροποιήσεις να πετύχουν τα βασικά. Άνθρωποι με διαφορετικές παραδόσεις, κομματικές αφετηρίες, με διαφορετικές ταυτότητες, διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικά σχέδια ζωής μπορούν να συναντηθούν. Το ανακάτεμα αυτό είναι δημιουργικό. Είναι απαραίτητο. Χωρίς επικαθορισμούς αλλά ούτε μικρομεγαλισμούς. Αν το πείραμα αυτό πετύχει εκλογικά , θα κριθεί μετά διαχειριστικά. Αν πετύχει και εκεί θα έχει αλλάξει τις πόλεις Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Αν αλλάξει μια τέτοια συμμαχία τις δύο μεγαλύτερες πόλεις της χώρας με τον μισό πληθυσμό, γιατί να μην προσπαθήσει να το κάνει και για την ίδια τη χώρα;
Για αρχή ας βρεθούν στον δεύτερο γύρο των εκλογών. Αν τα καταφέρουν θα διαπιστώσουν ότι δεν τους χωρίζουν δα και αγεφύρωτες διαφορές. Το κυβερνών κόμμα με τις επιλογές Μπουτάρη και Καμίνη έκανε ένα σημαντικό βήμα. Καιρός ήταν. Καιρός ήταν να απευθυνθεί σε ανθρώπους έμμεσα, που ίσως και να μην το έχουν ψηφίσει ποτέ. Δηλαδή οι ανίερες συμμαχίες μερίδας της κομματικής αριστεράς με την δεξιά συντήρηση είναι καλύτερες; Η απάντηση είναι σαφώς όχ, όταν Κακλαμάνης και Ψωμιάδης κραδαίνουν αντιμνημονικές σημαίες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου