Κυριακή 24 Οκτωβρίου 2010

Δάνεισε τον εαυτό σου και δώσε τον σε σένα

Η πρακτική είναι συγκεκριμένη και αποδίδει στο μέγιστο βαθμό. Η αστική δημοκρατία και ο κοινοβουλευτισμός σε περιόδους κρίσης και έντασης σπέρνουν και ανακυκλώνουν το φόβο και την αβεβαιότητα. Δραματοποιούν εντέχνως τα γεγονότα, δημιουργώντας ψεύτικες εντυπώσεις και παραπλανούν τον κόσμο. Για να πετύχει ο σκοπός τους, χρησιμοποιούν βίαια μέτρα καταστολής, αυξάνοντας τη φορολογία και περικόπτοντας τους μισθούς και τις συντάξεις των μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων. Αυτό γίνεται σήμερα σε ολόκληρο τον δυτικό πολιτισμό.
Μ’ αυτόν τον τρόπο φοβίζουν τα χαμηλά και μεσαία στρώματα, αναδιπλώνουν την κοινωνία, την «συντηρητικοποιούν», και αναγκάζουν τους ανθρώπους να κλειστούν στο καβούκι τους. Τους στρέφουν, δηλαδή, στην τηλεόραση. Εκεί, όπου οι πληρωμένοι δημοσιογράφοι του συστήματος συνεχίζουν την καταστροφολογία δημιουργώντας καθημερινά ευφάνταστα σενάρια πτώχευσης και χρεοκοπίας. Επιτείνουν τη σύγχυση μεταξύ των πολιτών παρουσιάζοντας ψεύτικα και διαστρεβλωμένα στοιχεία. Η τηλεόραση λειτουργεί όπως τα κάτοπτρα του Λαβουαζιέ. Μας εξαπατεί και μας χλευάζει.
Τα παραδείγματα πολλά. Το υπερδιογκωμένο ελληνικό δημόσιο και οι τεμπέληδες-αντιπαραγωγικοί έλληνες δημόσιοι υπάλληλοι. Μόνο που τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι το ελληνικό δημόσιο δεν είναι και τόσο διογκωμένο σε σύγκριση με άλλα ευρωπαικά κράτη, και ότι οι Έλληνες δουλεύουν περισσότερες ώρες κατά μέσον όρο απ΄οτι οι άλλοι ευρωπαίοι.
Αλλά μόνο η τηλεόραση έχει τη δύναμη, και τον τρόπο, να παρουσιάζει τους αθώους ενόχους, και τους ενόχους αθώους. Στην ουσία όλο αυτόν τον καιρό οι πολιτικοί με τη βοήθεια της τηλεόρασης και των μάχιμων-για να λάμψει η αλήθεια πάντα- δημοσιογράφων της, μας είπαν ότι δεν φταίει και τόσο τελικά το πολιτικό σύστημα για όλα αύτα που συμβαίνουν στην Ελλάδα σήμερα, αλλά κυρίως εμείς, ως λαός φταίμε. Αρα, δεν χρειάζεται ν΄αλλάξει το πολιτικό σύστημα, αλλά ο λαός. Να γίνουμε, δηλαδη, πιο υπάκουοι στις εντόλες των πολιτικών.
Αυτά τα δύο στοιχεία μαζί. Ο φόβος και η προπαγάνδα των μέσων ενημέρωσης, δρουν ως διαλυτικά στοιχεία του κοινωνικού ιστού. Τον αλλοιώνουν, τον χαλαρώνουν και στο τέλος τον αποδομούν. Κάνουν τους ανθρώπους άβουλα όντα στις ορέξεις κάθε οπορτουνιστή πολιτευτή. Απονευρώνουν την πολλαπλότητα του συστήματος, που είναι ο ίδιος ο άνθρωπος και του οποίου η ενότητα είναι η σύνθεση. Δημιουργούν συνθήκες αποσύνθεσης.
Μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι ολετήρες παρουσιάζονται ως σωτήρες. Τη λύση καλείται να τη δώση η ίδια μήτρα που γέννησε το πρόβλημα. Οι πολιτικοί ιθύνοντες, που θρέφονται απ’ αύτο το νοσηρό οχετό, συνεχίζουν να εμφανίζονται ατσαλάκωτοι, καλοστολισμένοι,μακιγιαρισμέμοι και φτιασιδωμένοι, για άλλη μια παράσταση, για ένα ακόμα σόου.
Ζούμε τα τελευταία χρόνια παγιδευμένοι στην ανόητη πλαδαρότητα της σκέψης των πολιτικών ηγεμόνων μας. Οι οποίοι αρέσκονται να προσφεύγουν μόνο σε λεκτικά παιχνίδια, σε παραδοξολογίες και σε πομπώδεις πομφόλυγες. Μόνο τους μέλημα η προσωπική επιτυχία και καταξίωση. Μόνος τους θεός ο πλούτος. Μόνη τους ηθική η πονηριά.  Περνούν περισσότερη ώρα μπροστά στον τηλεοπτικό φακό χαμογελαστοί, παρά σκεπτόμενοι. Είναι οι αιώνοι αθώοι, που για όλα φταίνε σκοτεινά συμφέροντα αγνώστου ταυτότητας.
Η αλήθεια είναι η εξής. Ο καπιταλισμός αποφάσισε ότι η μεσαία τάξη είναι μια πολυτέλεια, και δεν είναι διατεθειμένος να τη συντηρεί. Ετσι τη συμπιέζει, στελνοντάς την στο βούρκο και στη μιζέρια. Για να σωθεί αυτός. Για τη δική του σωτηρία απομυζεί τα μεσαία και χαμηλά στρώματα.  Ρουφάει το αίμα των κατώτερων κοινωνικών τάξεων, γιατι μόνο έτσι μπορεί να επιβιώσει. Οπως τα βαμπίρ που τρέφονται με το αίμα των ανθρώπων για να ζήσουν. Αυτός είναι ο συμφυής τρόπος λειτουργίας του καπιταλισμου. Γι’ αυτο και οι πολιτικοί με τη σειρά τους, που τρέφονται απο αυτο το σύστημα, λειτουργούν με μοναδικό γνώμονα τη σωτηρία του. Γι’αυτο καλούν ξανά το λαό να πληρώσει. Γιατί η επιβίωσή του, σημαίνει τη συνέχιση της ηγεμονίας τους.
Το ερώτημα που τίθεται σήμερα είναι κρίσιμο. Θα συνεχίσουν τα χαμηλά και μεσαία στρώματα να είναι θύματα και έρμαια στις ορέξεις του καπιταλισμού του κάθε λαμόγιου και εγληματικά ανεύθυνου πολιτικού ή θα  αποφασίσουν να κάνουν τη θελησή τους κινητήρια δύναμη δρώντας πάνω στα γεγονότα, πλάθοντας ένα νέο πρόγραμμα.
Το ερώτημα τίθεται στον καθένα μας προσωπικά. Και από την απάντηση που θα δώσει ο καθένας κρίνεται το μέλλον όλων μας.

1 σχόλιο:

  1. Αλέξη συμφωνώ στην ανάλυσή σου για τον ρόλο των ΜΜΕ αυτήν ειδικά την περίοδο της κρίσης. Θέλω να συμπληρώσω δε, πως η διάλυση όλων σχεδόν των κομματικών δομών, η ανυπαρξία οργανωμένων κομμάτων ( με καταστατικές διαδικασίες, συγκροτημένα όργανα, διαβουλεύσεις κ.α) επιτείνει το πρόβλημα. Καθιστά τον πολίτη τηλεθεατή απλά των κοινωνικών εξελίξεων και όχι συμμέτοχο και διαμορφωτή. Μέσα από ένα κόμμα μπορεί να συγκροτηθεί μια αντιπρόταση εάν και εφόσον αυτό λειτουργεί στοιχειωδώς. Αν παίξει τον συνταγματικό του ρόλο...
    « Το αστικό κράτος ως συνταγματικό –από ένα σημείο και μετά- κράτος, ως δημοκρατικό κράτος δικαίου, είναι αδιανόητο χωρίς την ύπαρξη και τη λειτουργία κομμάτων, τα οποία εκφράζουν πολιτικά μια κοινωνία που εμπεριέχει και αναδεικνύει αντιθέσεις και διαφορές» . Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί το κόμμα ο κατεξοχήν πολιτικός θεσμός της βιομηχανικής κοινωνίας στα πλαίσια του οποιουδήποτε αντιπροσωπευτικού συστήματος, καθώς η καταστατική του θέση ως συλλογικό πολιτικό υποκείμενο μετουσιώνει την έννοια της αντιπροσώπευσης. «Το κόμμα συντελεί στην παράλληλη εξέλιξη δύο διεργασιών: Από την μια πλευρά, στη θεσμική διαμόρφωση του αστικού, συνταγματικού, δημοκρατικού κράτους…..και από την άλλη πλευρά στην ανάδειξη των διαφορών που υπάρχουν ως προς την παραγωγική διαδικασία μεταξύ των νομικά ίσων και ελεύθερων πολιτών» .
    Αντί λοιπόν αυτού έχουμε την αφόρητη διαπλοκή πολιτικής εξουσίας και ΜΜΕ που πλέον είναι εξόφθαλμη...

    ΑπάντησηΔιαγραφή