Αφού λοιπόν το επιτελείο του κυβερνώντος κόμματος ξύπνησε από τον προεκλογικό λήθαργο, αποφασίστηκε η ενεργοποίηση του πρωθυπουργού για να σωθεί η παρτίδα. Οι αναλύσεις του καλοκαιριού που έδειχναν περίπατο για το ΠΑ.ΣΟ.Κ στις εκλογές του Νοέμβρη αποτελούν πλέον παρελθόν.Γιατί όμως έφτασε σε αυτό το σημείο; Οι λόγοι είναι πολλοί. Αρχικά, οι ανωτέρω εκτιμήσεις ήταν στατικές. Δεν μπόρεσαν να διακρίνουν τη δυναμική της δυσαρέσκειας. Αυτό οδήγησε σε μία χαλαρότητα, γεγονός που έσπευσε να εκμεταλλευτεί η αριστεροδεξιά αντιπολίτευση, θέτοντας με σαφήνεια το διακύβευμα και το δίλημμα όπως αυτή το αντιλαμβάνεται και όπως αυτήν τη συμφέρει. Άπαξ και εμπεδώθηκε από μεγάλες πλατιές μάζες πως τον άλλο μήνα ψηφίζουμε υπέρ ή κατά του μνημονίου, ο αυτοδιοικητικός χαρακτήρας των εκλογών πήγε περίπατο.
Έγινε ακόμα μια φορά λοιπόν φανερό πως η πολιτική βασίζεται σε διλήμματα. Σωστά, λανθασμένα, ακραία, εκβιαστικά, ορθολογικά, ρεαλιστικά, ανεδαφικά αλλά σε κάθε περίπτωση διλήμματα. Η πολιτική κουλτούρα της μεταπολίτευσης που υπερπολιτικοποιούσε τα πάντα και τα ανήγαγε στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό δεν ξεριζώνεται τόσο εύκολα. Βέβαια για να είμαστε ιστορικά δίκαιοι, το ΠΑ.ΣΟ.Κ εισήγαγε με περισσή μαεστρία του Ανδρέα Παπανδρέου τα μανιχαΐστικά διλήμματα στην πολιτική ζωή. Φως εναντίον σκότους, Αλλαγή εναντίον μονοκομματικού κράτους της Δεξιάς και πάει λέγοντας..
Και εγέννετο διακαναλική. Μια διακαναλική που με μια πρώτη ματιά δεν ικανοποίησε κανέναν, ούτε άλλαξε τα δεδομένα. Όμως αυτή καθ’ αυτή η συνέντευξη πέρασε ένα μήνυμα. Δεν ξέρω αν θα αποκωδικοποιηθεί από τους πολίτες και δεν ξέρω γιατί ο πρωθυπουργός δεν μίλησε και αυτός εξίσου διλημματικά, όμως ένα δυο συμπεράσματα βγήκαν. Εν ολίγοις προσπάθησε να κάνει συμμέτοχους τους Έλληνες και να τους θέσει προ των ευθυνών τους. Προσπάθησε να παίξει το χαρτί της υπευθυνότητας και της ανολοκλήρωτης προσπάθειας που απαιτεί στήριξη για να ολοκληρωθεί και άφησε ανοιχτό το ενδεχόμενο εθνικών εκλογών.
Μπορούσε να πάει καλύτερα. Φάνηκε κουρασμένος χωρίς διαύγεια. Δεν ήταν εκείνος ο Παπανδρέου που περίμεναν πολλοί, που θα έδινε το σύνθημα για αντεπίθεση και συσπείρωση. Παρόλα αυτά οφείλουμε να του αναγνωρίσουμε το εξής ένα και σημαντικό. Αυτός μίλησε. Βρήκε το θάρρος και το κουράγιο να εκτεθεί στα μάτια όλων των Ελλήνων. Να παρουσιάσει την κατάσταση έτσι όπως αυτός την αντιλαμβάνεται. Σε μια δύσκολη συγκυρία, χωρίς μεγάλες ρητορικές ικανότητες αυτός ανέλαβε να ξαναπάρει την υπόθεση πάνω του, τόσο για το κόμμα του όσο και για τον τόπο. Σε μια κακή βραδιά για τον πρωθυπουργό η σύγκριση με τον προκάτοχό του είναι μοιραία. Ούτε κρύβεται, ούτε προσποιείται. Μπορούσε πολύ όμως πολύ καλύτερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου