Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010

Το δυστύχημα να είσαι κεντροαριστερός


Τόσο διαφορετικές αναλύσεις και προσεγγίσεις, όσο για το ζήτημα του μνημονίου και της ασκούμενης πολιτικής, δεν νομίζω να ξανασυναντήσουμε. Βρισκόμαστε πιθανόν μπροστά σε μία τεράστια διαιρετική τομή που δημιουργείται και που ίσως καθορίσει το πολιτικό σκηνικό για αρκετά χρόνια. Η στοίχιση δυνάμεων δεν είναι ακόμη ευδιάκριτη, αλλά τα αποτελέσματα της πολιτικής αρχίζουν να γίνονται.
Δυστύχημα να είναι κανείς σήμερα κεντροαριστερός στην Ελλάδα. Προσωπικά νιώθω διχασμένη προσωπικότητα. Μέρα με την μέρα αλλάζω στάση, θέση για τα πράγματα, οπτική. Την μία φαίνεται να αντιλαμβάνομαι την κρισιμότητα της κατάστασης που μας οδήγησε στην τρόικα, να αποδέχομαι κάποιες μεταρρυθμίσεις ως από καιρό αναγκαίες, να δίνω ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, να λέω μέσα μου « μπόρα είναι, θα περάσει». Δεν σας κρύβω ότι πολλά από τα πραχθέντα μου φαίνονται ορθολογικά, μερικά δε των επιχειρημάτων ακλόνητα. Λογικά επιχειρήματα. Αληθής περιγραφή της πραγματικότητας και των καταστάσεων.
Αληθής όμως ή αληθοφανής. Γνωρίζουμε τα πάντα ή μέρος αυτών; Παρουσιάζονται αντικειμενικά τα νούμερα, οι αριθμοί, οι προθέσεις; Τι γίνεται με σειρά αναλύσεων που μιλούν για ξεπούλημα; Που μιλούν για μεσομακροπρόθεσμο  μαρασμό και εν τέλει οικονομικό θάνατο; Με αυτούς που υποστηρίζουν πως έτσι ( με το μνημόνιο) εξυπηρετούμε τους πιστωτές σε βάρος του λαού; Με αυτούς που συνδυάζουν την οικονομία με την γεωπολιτική και διαβλέπουν καθίζηση; Με αυτούς που διαπιστώνουν το πασιφανές. Ότι δηλαδή προβαίνουμε σε πάγιες ρυθμίσεις που ξεθεμελιώνουν το κοινωνικό κράτος, τα εργασιακά και τα ασφαλιστικά δικαιώματα και διαμορφώνουν ένα περιβάλλον ευνοϊκό για το κεφάλαιο σε βάρος της εργασίας;
Ξαναγίνομαι πολιτικά ορθός και ξανακοιτώ τα νούμερα. Κατρακυλήσαμε στην ανταγωνιστικότητα, υπάρχει τεράστια σπατάλη χρήματος σε αντιπαραγωγικές ενέργειες. Το πελατειακό σύστημα ζει και βασιλεύει έστω και περιοριζόμενο. Οι συντεχνίες είναι υπαρκτές και ζητούν την κρατική προστασία – προστασία της θέσης τους και του εισοδήματός τους, αδιαφορώντας για τους υπόλοιπους.
Ακούω όμως πάλι μιαν άλλη φωνή – μίγμα λογικής και λιγότερο συναισθήματος – να μου ψιθυρίζει ένα πάγιο ερώτημα της πολιτικής. Ένα ερώτημα  που αν το απαντήσεις μπορείς να βάλεις πρόσημο στις ασκούμενες πολιτικές. «Δες ποιος ωφελείται, δες ποιος κερδίζει»; Κερδίζει η μεσαία τάξη; Μάλλον όχι. Κερδίζουν τα ασθενέστερα λαϊκά στρώματα; Όχι. Κερδίζει η νέα γενιά; Προς ώρας όχι; Αναδιατάσσεται το οικονομικό και επιχειρηματικό σκηνικό, το κεφάλαιο ευνοείται τρομακτικά και η μεταφορά πλούτου είναι και μεγάλη και βίαιη υπέρ του.
Μα τότε τι σκεφτόμαστε ακόμη; Τι μας κρατά ακόμη και δεν ανατρέπουμε τα πάντα. Προσωπικά με κρατά η ανυπαρξία μιας συνολικά δομημένης αντιπρότασης. Η απουσία μιας κοινωνικής και πολιτικής συμμαχίας ικανής να κυβερνήσει. Ικανής να εκφράσει τις πλατιές μάζες. Μιας πολιτικής δύναμης που θα αποτελεί την προοδευτικότερη πρόταση εξουσίας. Και οι τρεις λέξεις χρειάζονται. Και προοδευτική, και πρόταση ( με αρχή μέση και τέλος) και εξουσίας ( απαραίτητος στόχος).
Όσοι έσπευσαν με μιας να βγούνε στο πολιτικό αντάρτικο προσποιούμενοι την νέα Εθνική Αντίσταση δεν με ικανοποιούν. Ξέρουμε το παρελθόν, τα πρόσωπα και τα πιθανά κίνητρα. Η Δεξιά του Σαμαρά δεν με πείθει με τίποτα. Για την Αριστερά έφτασε η στιγμή αλλά αποδεικνύεται ανέτοιμη. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ κεντροποιείται και χάνει αρκετά από τα προοδευτικά αριστερά χαρακτηριστικά του. Η περσινή του νίκη φαντάζει σήμερα ως ένα γκολ των σοσιαλιστών κόντρα στη ροή του ευρωπαϊκού αγώνα.
Μόνη λύση η αναμονή. Όχι παθητική αναμονή. Αγωνιστική αναμονή και επιμέρους τοποθέτηση αναλόγως των πολιτικών. Προς το παρόν αποσπασματικά – αναμένοντας τα μεγάλα αφηγήματα. Να διαφυλάξουμε την προοδευτικότητα αλλά και τον ρεαλισμό μας.

1 σχόλιο:

  1. Καλώς ή κακώς η εποχή της βεβαιότητας τελείωσε. Κάθε πολιτική πρέπει να εξετάζεται τόσο για την σκοπιμότητά της όσο και για την στοχοθεσία της. Δυστυχώς, δεν είναι πάντα ξεκάθαρα αυτά και φυσικά οι στόχοι μιας πολιτικής μπορεί εύκολα ή δύσκολα να εκτραπούν είτε απο τις αθέλητες συνέπειες της δράσης είτε απο αντιδράσεις (ενδοσυστημικές ή κοινωνικές). Ίσως, λοιπόν, η φράση, που ταιριάζει καλύτερα απο ποτέ στην συγκεκριμένη συμβουλή σου σύντροφε, είναι ...να αναμείνουμε με το όπλο παραπόδα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή