Σάββατο 25 Σεπτεμβρίου 2010

Μνημόνιο - εκλογές και εξελίξεις

Το μνημόνιο, η τρόικα και το επιβληθέν πρόγραμμα που ακολουθεί η κυβέρνηση, καλώς κακώς μονοπωλεί την πολιτική ζωή της χώρας. Κινδυνεύουμε να χωριστούμε σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, ωσάν να ζούμε μια άλλη περίοδο εικονομαχίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, όπου κάθε υποψήφιος πρέπει πρώτα να απαντήσει με ποιους είναι. Λες και στην Άνω-Ραχούλα που συνενώθηκε με την Κάτω, το μείζον είναι αυτό.
Αλλά τίποτε πλέον δεν κάνει εντύπωση. Θεωρώ μάλιστα πως αυτό το δίλημμα, αυτό το ερώτημα βολεύει. Βολεύει τους πάντες. Εξηγούμαι. Αντί λοιπόν μία δημοτική παράταξη, ένα επιτελείο, μια κομματική οργάνωση - που στηρίζει τις πρώτες, να ασχοληθούν με την κατάρτιση ενός προγράμματος, ενός τουλάχιστον μεσοπρόθεσμου σχεδίου για τον τόπο τους, τοποθετούνται ενάντια στο μνημόνιο, λένε και κάνα δύο τετριμμένα μεταπολιτευτικά λογάκια και ξεχύνονται στο κυνήγι της ψήφου με τους γνωστούς όρους του 1950.
Και άντε η Αριστερά και οι εκφάνσεις της δικαιολογημένα κρατούν αυτήν την στάση. Δεν θα μπορούσαν να κάνουν και διαφορετικά. Άντε και μερίδα του ΠΑ.ΣΟ.Κ επίσης δεν νιώθει άνετα με την ασκούμενη πολιτική και εκ φύσεως και ιστορικής διαδρομής αντιδρά. Αλλά το να βλέπουμε κομματικούς Δημάρχους ή υποψήφιους Δημάρχους με την στήριξη της Νέας Δημοκρατίας να επικεντρώνουν τις δυνάμεις τους για να αναδείξουν σε κεντρικό διακύβευμα των εκλογών το μνημόνιο είναι τουλάχιστον αστειότητα.
Ξεπερνώντας το μνημονικό δίλημμα, ενδιαφέρον είχαν οι διαβουλεύσεις εντός ΣΥ.ΡΙ.ΖΑ σχετικά με τον υποψήφιο περιφερειάρχη Αττικής που τελικά θα επέλεγαν. Νομίζω ότι εκείνες της μέρες, σε εκείνα τα κομματικά γραφεία παίχτηκε ένα παιχνίδι από το άμεσο μέλλον. Πέραν της γνωστής καμαρίλας, των προσωπικών φιλοδοξιών Αλέκου και Αλέξη, της μάχης για την σφραγίδα και το μαγαζί και όλα τα συναφή ζητήματα κάθε μικρόκοσμου, νομίζω ότι συγκρούστηκαν ταυτόχρονα και δύο πολιτικές προσεγγίσεις.
Από την μία οι υποστηρικτές της επιλογής του Αλέξη Μητρόπουλου ( μιας πασοκογενούς υποψηφιότητας ) θεωρούν ότι κάνοντας άνοιγμα στην αριστερά (;) του ΠΑ.ΣΟ.Κ θα απεγκλωβίσουν λαϊκές μάζες και θα επιτύχουν την όσμωση των δύο χώρων. Κατηγορούν δε τον Αλέκο Αλαβάνο για όψιμο ανδρεοπαπανδρεισμό, τόσο υφολογικά όσο και πολιτικά. Από την άλλη οι υποστηρικτές του Αλαβάνου πιστεύουν ότι η μόνη ορθή στρατηγική είναι η διεμβόληση του ΠΑ.ΣΟ.Κ με μια αριστερή υποψηφιότητα, που θα ριζοσπαστικοποιήσει τον κόσμο αυτό, παίρνοντας σαν παράδειγμα τις εθν.εκλογές του 2007. Είναι γεγονός πως η συγκεκριμένη περιφέρεια ενδείκνυται για διεξαγωγή πολιτικών συμπερασμάτων και εφαρμογή πολιτικών στρατηγικών.
 Υπάρχουν σωστές σκέψεις και στις δύο πλευρές αλλά το συμπέρασμα είναι άλλο και αποδεικνύεται καθημερινά. Το ΠΑ.ΣΟ.Κ κατέχει μονίμως μια κεντρικότητα στο πολιτικό σύστημα. Όλα και όλοι κινούνται γύρω από αυτό, προσπαθούν να το διεμβολήσουν, να το στριμώξουν, να το τεμαχίσουν κ.ο.κ. Βέβαια αυτό είναι γνωστό από το 1977. Τώρα τα πράγματα είναι πιο δύσκολα και για αυτό καθώς «κεντροποιείται». Φαίνεται να χάνει την επαφή του με τα λαϊκά στρώματα που το στήριζαν ιστορικά και τοποθετούνταν εμφατικά αριστερότερα του Κέντρου – φαίνεται παράλληλα να παραμένει κυρίαρχο σε ένα πολιτικό σύστημα που όμως βρίσκεται σε πτώση. Η διεθνής συγκυρία εξάλλου δεν το ευνοεί. Η νίκη του, το 2009 ήταν ένα γκολ των σοσιαλιστών ενάντια στη ροή του αγώνα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου