Παρασκευή 10 Σεπτεμβρίου 2010

Γιατί Μπουτάρη – Γιατί τώρα




Αρκετοί Θεσσαλονικείς – με την πολύ ευρεία έννοια του όρου               ( κάτοικοι, δημότες αλλά και κάτοικοι των όμορων δήμων) – περίμεναν την απόφαση του πρωθυπουργού σχετικά με την στήριξη υποψήφιου δημάρχου. Η ανακοίνωση της υποψηφιότητας του κ. Γκιουλέκα αρκετά νωρίτερα, αλλά και η δυστοκία κάποιων αξιόλογων εγχειρημάτων συνεννόησης της αντιπολίτευσης διέγραφαν ζοφερό το μέλλον της πόλης. Η ανησυχία ήταν έκδηλη, ο προβληματισμός μεγάλος και η πολυδιάσπαση γεγονός. Ας δούμε όμως πως όλα μπορούν να αλλάξουν.
Έχω την εντύπωση πως κάπου εκεί μετά το 2004 και την επικράτηση της Δεξιάς, μια τάση άρχισε να διαμορφώνεται στην πόλη. Μία τάση που δεν άντεχε την κατρακύλα αυτή, μια τάση που δεν χωρούσε στα εθνικοπατριωτικά παραληρήματα, μια τάση που ήθελε κάτι άλλο. Στο ευρωπαϊκό περιβάλλον ήδη είχαν εμφανιστεί πόλεις, με πολλές αναλογίες με την δική μας, να έχουν κάνει άλματα. Βέβαια θα πει κανείς πως σε μια περίοδο συνολικής κατρακύλας της χώρας, πώς εσύ ( εγώ) ζητάς από την Θεσσαλονίκη να προοδεύσει; Το ζητώ , όπως το ζητώ μετ’ επιτάσεως και σήμερα, παρά την οικονομική κρίση και τις δημοσιονομικές δυσκολίες. Αυτή η τάση δεν ήταν συνεννοημένη ούτε συντεταγμένη. Δεν ήταν κομματική. Ένιωθα όμως την ύπαρξή της στα μάτια μερικών ανθρώπων. Περνώντας από  χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις του δημάρχου Παπαγεωργόπουλου, καταμεσήμερο με μπουζούκια και λαϊκούς τραγουδιστές, από εθνικές εορτές και σημεία διανομής δωρεάν ελληνικών σημαιών, παρατήρησα πως κάποιοι περνούσαν από το απέναντι πεζοδρόμιο. Κάποιοι, περνώντας από εκεί κουνούσαν το κεφάλι συγκαταβατικά, με μια ενδόμυχη απογοήτευση. Το βλέμμα μου διασταυρώθηκε με πολλών τέτοιων ανθρώπων. Κατάλαβα σε πρώτη φάση ότι μπορεί να είμαστε λίγοι αυτοί που διαφωνούμε – αλλά τουλάχιστον υπάρχουμε. Μια συνωμοτική συνεννόηση λάμβανε χώρα στα πεζοδρόμια της Τσιμισκή…
Σύντομα έφτασε η ώρα των εκλογών. Η ιστορία εκείνης της δημοτικής μάχης είναι λίγο πολύ γνωστή. Λάθη επί λαθών χάρισαν το Δήμο πάλι στη Δεξιά, έδωσαν τετραετή παράταση στον κ. Παπαγεωργόπουλο και βύθισαν όλους εμάς στην απογοήτευση. Και επειδή βρισκόμαστε σε μία εποχή όπου μόνο κόμματα, ηγέτες και αποφάσεις απαξιώνονται θα ήθελα σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσω ένα μεγάλο λάθος του υποψήφιου Δημάρχου που θα στηρίξω πολιτικά, του κ. Μπουτάρη. Μετά το εντυπωσιακό 16% που συγκέντρωσε η παράταξή του στον πρώτο γύρο των εκλογών και με τον κ. Παπαγεωργόπουλο να μην κατορθώνει να ξεπεράσει το 42% ( εκλογικό όριο που έδινε τη νίκη απευθείας) έκανε μια ατυχέστατη δήλωση. Δήλωση που πιστεύω πως και ο ίδιος κατάλαβε ότι ήταν άδικη, σκληρή, λανθασμένη πολιτικά. Τελικά το καθεστώς πρόσθεσε άλλα τέσσερα χρόνια στην πλάτη του και εμείς άλλα τέσσερα χρόνια φαγούρας.
 Αυτή την τετραετία τα βλέμματα έγιναν φωνές. Οι φωνές έγιναν ρεύμα. Οι συνωμοτικές συνεννοήσεις, ανοιχτές διαβουλεύσεις. Η Χρύσα Αράπογλου έφερε εις πέρας το αντιπολιτευτικό της καθήκον. Δεν ξέρω αν το έπραξε μόνη της η παράταξή της ή σε συνεργασία με τις υπόλοιπες της αντιπολίτευσης, αλλά από το blog αυτό θέλω να την ευχαριστήσω για τις μάχες της. Νομίζω δε ότι το έλλειμμα στο ταμείου του Δήμου, αυτή το αποκάλυψε. Αν κάνω λάθος, δηλώνω εξαρχής συγνώμη.
Όλα αυτά τα χρόνια, αυτά τα τέσσερα χρόνια έγινε κάτι στη Θεσσαλονίκη; Είδαμε κάποια βελτίωση στην ποιότητα ζωής, στην καθαριότητα, στο κυκλοφοριακό; Όχι. Είδαμε όμως ένα νέο δημαρχιακό μέγαρο στο παραλιακό μέτωπο της πόλης. Είναι μεγάλο. Είναι μπετόν. Είναι ακριβό ( χρησιμοποιώ το «είναι» και όχι το ήταν, διότι δεν έχει αποπληρωθεί ακόμη) και σίγουρα δεν είναι προτεραιότητα για την πόλη. Γνωστά πράγματα αυτά θα μου πείτε. Δεν κομίζουν τίποτε νέο. Πιθανό, αλλά είχα την ανάγκη « να τα πω και εγώ»…
Περνώντας στο πιο πολιτικό κομμάτι των σκέψεών μου, δηλώνω εξαρχής πως δεν έχω μελετήσει τον προγραμματικό λόγο του κ. Μπουτάρη και της παράταξής του. Θα γίνει και αυτό. Θα ήθελα εντούτοις να μείνω λίγο στο κομμάτι της αισθητικής των δύο επιλογών για την πόλη, που επίτηδες την εντάσσω στην πολιτική σφαίρα. Έχουμε από την μία τοπικούς άρχοντες (δήμαρχο, νομάρχη, μητροπολίτη) με ένα συγκεκριμένο στυλ. Δεν είναι ίδιοι. Ο καθένας τους καλύπτει με τον λόγο του και την στάση του μια συντηρητική έκφανση. Ο λαϊκός κ. Ψωμιάδης, παιδί του λαού, απλός, πατριώτης, υπερήφανος Μακεδόνας, κοινωνικός, μονίμως καταγγέλων το αθηνοκεντρικό κράτος, ο τσαλακωμένος που δεν διστάζει να γελοιοποιηθεί. Από την άλλη ο κ. Παπαγεωργόπουλος, ο ατσαλάκωτος, ο υπέρμετρα κομματικός ο μπουρζουάς αλλά επίσης καταγγέλων το αθηνοκεντρικό κράτος όταν κυβερνά το ΠΑ.ΣΟ.Κ. Τέλος ο μητροπολίτης Άνθιμος, ίσως ο μόνος μητροπολίτης που έχει πάρει μετάθεση- προαγωγή από την Μητρόπολη Αλεξανδρούπολης στην εδώ. Για αυτόν ουδέν σχόλιον. Οι εκπομπές τύπου «Ελληνοφρένεια» και «Ράδιο Αρβύλα» τα έχουν πει και δείξει όλα. Που θέλω να καταλήξω. Η τριάδα αυτή, όσο και αν φαίνεται διαφορετική πατάει και συντηρεί ένα κοινό υπόστρωμα. Έχει κοινά στοιχεία.
1.      Είναι κομματικά Δεξιοί. Ψηφίζουν μονοκούκι Νέα Δημοκρατία.
2.      Είναι κοινωνικά συντηρητικοί. Σε πλείστα όσα παραδείγματα κοινωνικών ζητημάτων έχουν κάνει τοποθετήσεις εκκινώντας από τις πλέον συντηρητικές θέσεις ( μετανάστες, ιθαγένεια κοκ)
3.      Είναι εθνικιστές-πατριδοκάπηλοι, με θέσεις τύποις  πατριωτικές, που τις συμβιβάζουν όταν κυβερνά η ΝΔ και τις ενθυμούνται όταν κυβερνά το ΠΑ.ΣΟ.Κ
4.      Είναι τοπικιστές και ενισχύουν το αίσθημα της αδικίας των βορειοελλαδιτών. Καταγγέλλουν τον αθηνοκεντρισμό για να κρύψουν την δική τους ανικανότητα.
5.      Είναι αισθητικά αστείοι. Απέχουν παρασάγκας από τον μέσο κάτοικο της πόλης ( αν υφίσταται τέτοιος) και από τις ανάγκες του.
Αυτά είναι τα κοινά τους χαρακτηριστικά, που εντοπίζω εγώ παρά τις φαινομενικές διαφορές τους.  Πάνω σε αυτά έχουν χτίσει ένα ισχυρό μπλοκ εξουσίας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Επισημαίνω δε, για μία ακόμη φορά, πως δεν προβαίνω σε πολιτική και προγραμματική ανάλυση, αλλά σε μερικά αισθητικής φύσεως ζητήματα. Για πολλά από τα δεινά της πόλης εξάλλου, ευθύνεται η προοδευτική δημοκρατική παράταξη, όχι τόσο γιατί δεν έκανε μεγάλα έργα, όσο γιατί επέτρεψε την σταδιακή διολίσθηση της βόρειας Ελλάδας σε πιο συντηρητικές θέσεις. Δεν έδωσε εκείνες τις πολιτικές μάχες, ούτε εξήγησε πολιτικά τις αλλαγές στον κόσμο των αρχών του 1990 ( θέμα για άλλη ανάρτηση αυτό)…
Σήμερα, επανερχόμενοι στα του Δήμου, έχουμε μπροστά μας τον κ. Γκιουλέκα. Ενός υποψήφιου Δημάρχου κομματικού έως εκεί που δεν πάει. Αυτό δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Κακό είναι όμως που προσπαθεί να κοροϊδέψει τους πολίτες δηλώνοντας την ανεξαρτησία του. Έχει και αυτός το σύνολο των ανωτέρω χαρακτηριστικών, μερικά εκ των οποίων σε υπερθετικό βαθμό.
Κλείνω εδώ μια πρώτη τοποθέτηση. Θα ακολουθήσουν πολλές ακόμη. Θα προσπαθήσω να πείσω έστω και έναν για τη χρησιμότητα της ψήφου στον κ. Μπουτάρη. Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω το διακύβευμα των εκλογών έτσι όπως εγώ το αντιλαμβάνομαι. 

1 σχόλιο:

  1. Στρατευμένη οπτική. Πάντοτε με ξενίζει απ' όπου κι αν πηγάζει. Καλή χρήση του λόγου, ενδόμυχη πολιτική ανάλυση.

    ΑπάντησηΔιαγραφή